ঘনকাইৰ কথা ভাবিলে মনটো দুখেই লাগি যায়।ঘনকাইৰ পত্নী লক্ষীমাই হেনো মাকৰ ঘৰলৈ যোৱা এমাহমানেই হ’ল।তাই আকৌ ঘনকাইৰ ঘৰলৈ ঘূৰি নাহে বোলে।কি যে পয়মালখন লাগিল!ঘনকায়ে বোলে এদিন লক্ষীমাইক বুজাই-বঢ়াই ঘৰলৈ ঘূৰাই আনিবলৈ গৈছিল।তাই নাহিল।আপোনালোকে নিশ্চয় ভাবিছে যে ঘনকাই সেমেনা-সেমেনিকৈ গৈ শহুৰৰ ঘৰ পালেগৈ আৰু লক্ষীমাইক বুজাওঁতে লক্ষীমায়ে ঘনকাইৰ সৈতে তৰ্কবাদ কৰি ক’লে যে…… : মই কোনো কাৰণতে নাযাওঁ।আপুনি এইবোৰ কথা লৈ দুনাই মোৰ ওচৰলৈ নাহিব। পিছে তেনে একো ঘটা নাছিল। লক্ষীমাই ঘৰলৈ যোৱাৰ খবৰ পাই ঘনকাইৰ মাক গাঁৱৰপৰা আহি ঘনকাইৰ ওচৰ

(তাইক পাওঁ লগ এতিয়াও কৰবাত।মুখলৈ চাই নামাতে) এতিয়াৰ অমৃত বৃক্ষ ৰোপণৰ নামত গছৰ ঠাল দিয়া কাৰবাৰটো সৰুতে মোক ওচৰৰ এজনীয়ে কৰিছিল। কৃষ্ণচূড়া পাতটো গুৰিতে চিঙি তলৰ পিনে মাটিৰে টোপোলা কৰি মোক ৰুবলৈ দিয়ে।যেতিয়াই ফুলৰ পুলি খোজো তেনে কৰে তাই। তাইক বহুবাৰ সকীয়াইছে লোকে আচলজনীকে জোকাইছ। সাপৰে এইৰে কঁকালটো একেই,কোব এটায়ো নাপাহৰে। দুদিনমান পিছত আহিল শংকৰ উৎসৱ।বৰ উলহ- মালহেৰে পাতে ঘৰৰ ওচৰৰ ঘাটত।মেলা বহে ডাঙৰ।সৰহ ৰবাব টেঙাৰে মেলা সেইখন। সেই উৎসৱতে বৰগীত প্ৰতিযোগিতাত ভাগ ল’ব আমাৰ বা আৰু ওচৰৰ ফুলৰ পুলি

সৰুৰেপৰা অভিনয়ত মোৰ বিৰাট ৰাপ আছিল।ৰেডিঅ’ত নাটক শুনি শুনি মনতে কল্পনা কৰিবলৈ লৈছিলো যে মই যদি অভিনয় কৰোঁ,মোক কেনেকুৱা লাগিব? গামোচাৰ মেখেলা-চাদৰ পিন্ধি দুই-এটা অংগী-ভংগীৰে মই মোৰ নাটকীয় যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিলো। এল পি স্কুলত থাকোতে  চাৰে কৈছিল,”কণীৰ বাকলিত মানুহৰ আকৃতি দি আলহী বহা কোঠাৰ ওপৰত ৰছীৰে ওলোমাই থৈ ৰছীৰ আনটো মূৰত ধৰি থাকিবি আৰু আলহী আহিলেই সেইডাল জোৰকৈ জোকাৰি দিবি আলহীয়ে পুতলা নাচ বুলি ভাবিব।” নাজানো চাৰে বা ক’ত দেখিছিল সেইবিধ নৃত্য। কথামতেই কাম,আলহী অহাৰ আগতেই পৰীক্ষা কৰি লওঁ বুলি

ফুৰিবলৈ বা ভ্ৰমণ কৰি ভাল নোপোৱা মানুহ খুব কমেইহে ওলাব। আপুনিও নিশ্চয় ভাল পায়! ভ্ৰমণৰ এক সুকীয়া মাদকতা আছে বাবে ভ্ৰমণ কৰি ময়ো ভাল পাওঁ। পিছে সেই মাদকতা কেতিয়া কি ৰূপত আহে আপুনি বা মই পূৰ্বানুমান লগাব নোৱাৰোঁ।  আহকচোন, মই কৰা ভ্ৰমণ এটাৰ মাদকতা একেলগে লওঁ। : ঐ ভাইটি, টিকটটো ভালদৰে লৈছানে নাই? ৰৈ থকা সৰু গাড়ীখনত উঠিবলৈ লৈ মই নিশ্চিত হ’বলৈ ভাইটিক সুধি ললোঁ।  সি লৈছোঁ বুলি সঁহাৰি দিয়াত গাড়ীত উঠি বহিলোঁ। চিনাকি দ্ৰাইভাৰজনে গাড়ী চলাই দিলে। প্ৰয়োজনীয় কাম

“হেৰা ! কি হ’ল আজি ! এই সন্ধিয়া পৰত একেবাৰে মুখ ফুলাই ৰোহঘৰত সোমাই থকা দি ৰুমত সোমাই শুই আছা যে ?” সন্ধিয়া অফিচৰপৰা ঘৰলৈ আহি শ্ৰীমতীক সেইদৰে বিছনাত শুই থকা দেখি সুধিলোঁ।শ্ৰীমতীয়ে মুখেৰে “হুহ” বুলি মুখখন ঘূৰাই সিফালে বাগৰি পুনৰ শুলে। বেগটো থৈ মুখ হাত‌‌ ধুই আহি পুনৰ মৰমেৰে সুধিলোঁ, “কি হ’ল কোৱা আকৌ। নক’লে কি হৈছে কেনেকৈ গম পাম বাৰু?” ইতিমধ্যে গম পাইছোৱেই কিবা এটা লাগে নিশ্চয়! কেইবাবাৰো সোধাৰ পিছত তেওঁ মুখ খুলিলে….. “মোক স্কুটি এখন লাগে।” “কি

ফাগুন আহিলেই বিয়াৰ বতৰ আৰম্ভ হৈ যায়। নিজে পাতিম পাতিম বুলি থাকোতেই দিনবোৰ দেখোন হৰহৰাই নদীৰ সোঁতত হেৰাই গৈ আছে।ভাল ছোৱালী এজনী  বিচাৰি নাপালো।তাতে বন্ধুমহলত চিকতা বুলি নাম এটাও আছে যে!কেতিয়াবা ছোৱালী চাবলৈ গ’লে কথাই কামে সেইফেৰা সকলোৰে বোধগম্য হৈ পৰে আৰু ….মোৰ বিয়া নেচেল। কালি হঠাতে বন্ধু ৰমেনে বিয়া মাতিবলৈ আহিল।তাৰ আগত অলপ লাজেই লাগিল। বিয়া মইহে আগতে পাতিম বুলি বৰমাতেৰে কৈ গপতে গঙাটোপ হৈ আছিলো কিন্তু ৰমেনৰহে আগে ভাগে হ’লগৈ।মুখত জোৰকৈ হাঁহিটো বিৰিঙাই তাক শুভেচ্ছা জনালোঁ।ৰমেনে বিয়ালৈ যাবলৈ

মহান মহান ব্যক্তিসকলেও তেওঁলোকৰ জীৱন সোঁৱৰণ লিখে।মইনো কিয় নিলিখো বাৰু…. মোৰ শৈশৱ আৰু কৈশোৰৰ দুটা কুকাৰ্য্যৰ কথা আজি ৰাজহুৱা কৰিম এই লেখাৰ জৰিয়তে….. ১। ভূত….. তেতিয়া মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত পঢ়োঁ‌।মোৰ মাৰ খুড়ী এগৰাকীৰ মৃত্যু হোৱা বাবে মই আৰু মা মামাহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ‌, সন্ধিয়া মৃতকৰ ঘৰত কিবা সকাম আছিল। সকলো সকামৰ ঘৰত। মাৰ লগত ময়ো গৈছিলোঁ‌। চোতালত সকলো পৰিয়ালৰ মহিলাসকলৰ ঘূৰণীয়া মেল। মেলৰ মাজত বহি দুনীয়াখনৰ চিৰিয়াচ কথাবোৰ হজম কৰি অশান্তি লাগি গৈছিল মোৰ।মাজতে মোৰ জেঠাই এজনীয়ে ক’লে যে যিগৰাকী আইতা

: হেৰা শুনাচোন । : কোৱা শুনি আছো।  নাকে মুখে চিগাৰেটৰ ধোঁৱা এসোপামান উৰুৱাই বৰুৱাই গহীনত ক’লে। বৰুৱাৰ পত্নীয়ে চকীখন অলপ টানি আনি বৰুৱাৰ বাহুতে বাহু লগাই বহিল। : ৱাহ্ ।আজি গোঁসানীৰ মনটো খুবেই ভাল নেকি? একেবাৰে বাহুতে বাহু লগাই বহিলা দেখোন। : কি? তুমি কাটিং মাৰি কৈছা যে? কি বুলি ভাবিছা তুমি? মই তোমাক তেল মাৰিছো? মই তোমাক চেনি মাৰিছো…? এই নবহো যাহ্…… খঙতে চকীখন ঘেৰেঘেৰাই টানি চোতালৰ অন্য এটা কোণ পোৱালেগৈ। পত্নীৰ খঙাল ৰূপ দেখি বৰুৱা নিশ্চুপ হৈ

তিনি বছৰ আগৰ কথা। কৰোণাৰ প্ৰথম ঢৌ শাম কাটিছেহে। আইন কলেজৰ বন্ধুৰ লগত  ডিচেম্বৰ মাহত পৰিয়াল  লৈ  কাজিৰঙা ওলালোঁ‌। কাজিৰঙা প্ৰায় এটামান বজাত গৈ পালোঁ‌গৈ। ভাত  খাই উঠি ইভিনিং চাফাৰী কৰিবলৈ আমি কাজিৰঙা দুপৰীয়া প্ৰায় আঢ়ৈ বজাত সোমালোঁ‌,  কহৰা ৰেঞ্জত৷  গাড়ীত উঠাৰ লগে লগেই চালকজনে আমাক ক’লে, “আপোনালোক আৰু অলপ আগত সোমাব পাৰিলে ভাল আছিলে,  যিহেতু  গাড়ী  ৪:৪৫ৰ ভিতৰত হাবিৰ  পৰা ওলাব লগাটো নিয়ম,  বেছি একো দেখাব নোৱাৰিম।” আমি ক’লোঁ‌, “হ’ব বাৰু এইখিনি  সময়তে যি দেখিলোঁ, দেখিলোঁ আৰু বেলেগ ইমান

: কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তা( Artificial Intelligence) এটা যুগান্তকাৰী আবিষ্কাৰ৷ আমি সকলোৱে ইয়াক নিজৰ কৰ্মক্ষেত্ৰ বা ব্যৱসায়ত ব্যৱহাৰ কৰি আশা কৰাতকৈ অধিক সফলতা লাভ কৰিব পাৰোঁ৷ আজিৰ আলোচনা চক্ৰখনৰ বিষয়টো ইতিমধ্যেই মই ফোনত কৈছোঁ‌ৱেই সকলোকে৷ ৰিমঝিমে ভালদৰে বুজাই দিব৷  লেপটপৰ Zoom মিটিঙখনত স্ক্ৰীণলৈ চাই ৰিণ্টুমণি দত্ত দাই কৈ উঠিল৷  বিগত এটা বছৰত কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তা( Artificial Intelligence) য়ে যথেষ্ট পৰিৱৰ্তন আনিছে, বিশেষকৈ ChatGPT ৰ আবিৰ্ভাৱে সকলো ক্ষেত্ৰতে এক নতুন দিগন্তৰ সূচনা কৰিছে৷ এইবোৰ ঘটনাৰ আলমতেই আজিৰ এই অনলাইন আলোচনা চক্ৰ৷ কথা হ’ল ৰিমঝিম