ভাৰাঘৰ শব্দটো শুনিলেই বুকুখন বিষায় আৰু মনটো পলকতে চেৰপেটী বেঙৰ নিচিনা হয়। সাত জাঁপ মাৰি পলাই গৈ বজালীৰ ঘৰৰ নিজৰ ৰূমটোত ৰজাৰ নিচিনা নাক ঘোৰঘোৰাই শুবলৈ মন যায়। পিচে হায়! মোৰ কুলক্ষণীয়া আহুকলীয়া কপালৰ পৰা ভাৰাঘৰৰ ভূত চাগে কোনোদিনেই আঁতৰ নহ’ব। এই সীমিত আয়েৰে গুৱাহাটী মহানগৰীৰ ভাৰাতীয়া হৈয়েই ইহ সংসাৰ ত্যাগ কৰিব লাগিব। গতিকে আমৃত্যু বানপানীত ভাঁহি অহা মেটেকাৰ সৰু টুকুৰাটোৰ নিচিনা ইফালৰ পৰা সিফালে আৰু এলেন দেউৰী আৰু দুৰ্গা বড়োয়ে খেলা ফুটবলটোৰলেখীয়া সিফালৰ পৰা ইফালে লুটি-বাগৰ মাৰি ফুৰিব লগাটো

ধেই.. মনটো একেবাৰে ৰ’দত লেৰেলা কলপাতখিলাৰ  দৰে শুকালেহে। কমটি হেঁপাহেৰে ফুকনৰ ছোৱালীৰ বিয়াখন খাবলৈ ওলাইছিলোঁ! সেই হেঁপাহ, সেই ফূৰ্তি.. এটা মাত্ৰ বাক্যতে, পাম্প যোৱা বেলুনটোৰ দৰে উৰি ফু..উ..উ..চ্চ হ’ল। আইনাখনত নিজকে লুটিয়াই বগৰাই চাই, নিজলৈকে দুখ লাগিল মোৰ। বিয়ালৈ বুলি লোৱা নতুন কাপোৰযোৰ পিন্ধাৰ উৎসাহখিনিও পুত্ৰধনৰ প্ৰশংসাৰ (?) কৃপাতে একেকোবে শূন্য স্থানলৈ অৱনমিত হ’ল।   মোক স্ৰজিবৰ সময়ত কণা বিধাতাৰ যে কোনোবা ৰূপৱতী অপেশ্বৰীৰ লগত ডেটিঙৰ টাইম হৈছিল, সেইটো ধুৰূপ। পাৰোঁতেনো তেওঁ অঙ্গ-প্রত্যঙ্গবোৰৰ জোখ-মাপ লোৱাত ইমান গণ্ডগোল কৰে নে! প্ৰকাণ্ড ফুটবলহেন

কেইবছৰমান আগৰ কথা৷ সেইদিনা আছিল শিল্পী দিৱস৷ ঘটনাটো সেইদিনাৰেই৷ ঘটনা মানে একো মাৰপিট, খেদা-খেদি, পলাই যোৱা, পলুৱাই নিয়া আদি একো ঘটা নাছিল৷ ঘটনা মানে লটিঘটিৰ কথাহে ক’বলৈ বিচৰা হৈছে৷ লটিঘটি খুওৱা মানুহ এই অমুকা নহয়, খোৱা মানুহহে৷ গতিকে লটিঘটিটো নিজৰেই৷ বাৰু, তেতিয়াহ’লে ভি ডি অ’টো আৰম্ভ কৰোঁ৷ অহ্‌, কিবাহে কৈছোঁ৷ লটিঘটি আখ্যানটো আৰম্ভ কৰোঁ৷ শিল্পী দিৱসৰ এসপ্তাহমান আগতে এটা সংগঠনৰ জিলা পৰ্যায়ৰ নেতা এজনে এখন নিমন্ত্ৰণী পত্ৰ লৈ মোৰ ওচৰলৈ আহিল৷ বয়সত তেওঁ মোতকৈ দুবছৰমান সৰু হ’ব৷ ছাত্ৰনেতাই আগবঢ়াই দিয়া

দুৱাৰখন খুলি যেতিয়া সন্মুখত অমিতাভ বচ্চনক দেখিলোঁ, উচপ খাই উঠিলোঁ। সন্মুখত থকা মানুহজন অমিতাভ বচ্চন কাৰণে যিমান উচপ খালোঁ তাতকৈ বতাহ-বৰষুণৰ মাজেৰে কেনেকৈ আহি আমাৰ ঘৰলৈ আহিল সেই ৰাতিখন – সেইটো ভাবিহে। লগে লগে আন এটা টেনছনে আহি মূৰত ধৰিলে – কাৰেন্ট নাই। কাৰেন্ট নাই কাৰণে ম’বাইলটোত চাৰ্জ নাই সন্ধিয়াৰেপৰা – সেইটো প্ৰধান টেনছন। বাহিৰলৈ চালোঁ। বৰষুণ নাই। কিন্তু চোতালত ভৰিৰ গোৰোহা তল যোৱাকৈ পানী। পদুলিৰ পৰা ঘৰলৈ অহা ঠাইখিনিতো কিছু আছে পানী, বেছি নাই। ৰাস্তাত হয়তো আছে। গাৱলীয়া ৰাস্তা।

ঘমঘণ্ট, পাষণ্ড আৰু উদণ্ড তিনিও পৰম বন্ধু। বন্ধু মানে কোনোবা এটাৰ দাঁতত ভাত এটা লাগিলেও আনটোৱে গম পায়। পঢ়া শুনাত তিনিও ভূ ভূ পণ্ডিত। শিক্ষকে সোধা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ শুনি শিক্ষকৰ ‘ফাট মেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ’ হেন অৱস্থা। তিনিও অৱশ্যে পৰীক্ষাত ফেলো নকৰে কাৰণ বছৰেকীয়া পৰীক্ষাৰ আগমুহূৰ্ত্তত তিনিওটাই অতি কমেও ৩০ নম্বৰ যোগাৰ কৰিব পৰাকৈ পঢ়ে। কোনো ধৰণৰ দুই নম্বৰী পন্থা অৱলম্বন নকৰাকৈ তিনিও নৱম শ্ৰেণী পালেগৈ। তিনিওজনকে একেলগে দেখিলে ‘ভাৰতৰ বৈচিত্ৰ্যৰ মাজত ঐক্য’—কথাষাৰৰ সত্যতা প্ৰতিপন্ন হয় কাৰণ ঘমঘণ্ট দেখাত প্ৰয়োজনতকৈ

শিৰোনামটো লিখিবলৈ গৈয়েই দুই নেত্ৰযুগলৰ পৰা চকুৰপানী সৰসৰকৈ বাগৰি আহিছে , হৃদয়খন দেখোন ৰমৰমকৈ পুৰিছে । সকলোৱে কয়… বুকুৰ ভিতৰত উমি উমি জ্বলি থকা দুখৰ বোজা গোপনে লুকুৱাই ৰাখিলে বোলে বুকুৰ ভিতৰত বায়ু জমা হয় । অসহ্যকৰ বেদনাত ছটফটাই থাকিব লাগে । কাৰোবাৰ আগত সেই দুখবোৰ প্ৰকাশ কৰিলে বোলে দুখৰ বোজা পাতল হয় । কথাটো নোহোৱাও নহয় । আজি ৪৬/৪৭ বছৰে ডাঙিব নোৱাৰা সেই গধুৰ দুখৰ বোজা কেনেকৈ সহি আছোঁ সেয়া ভুক্তভোগী এই দুৰ্ভগীয়াৰ বাহিৰে কোনে বুজিব বাৰু ? দুখৰ