আমি স্কুলত থাকোঁতে আমাৰ ঘৰৰ ওচৰতে এজন মানুহ আছিল যাক আমি শইকীয়া বৰতা বুলি মাতিছিলোঁ। তেখেত আছিল সাংঘাতিক কৃপণ। আমি ক্ৰিকেট খেলি থকা অৱস্থাত যদি কেনেবাকৈ তেওঁৰ ঘৰৰ চৌহদত বল পৰিল, সেইটো আৰু নাপাওঁ বুলিয়েই ধৰিব লাগিব। সেয়ে আমাৰ নিয়ম আছিল যে কোনোবাই যদি বলটো উঠাই মাৰি তেওঁৰ ঘৰৰ চৌহদত পেলাই তেতিয়া তেওঁ আউট আৰু লগতে নতুন বলৰ পইচাও তেঁৱেই দিব লাগিব। বৰতাৰ ঘৰৰ আগেদি মাছ বা পাচলিৰ বেপাৰীবিলাকো মনে মনে পাৰ হৈ গৈছিল। তেওঁক বাহিৰত দেখিলে কিছুমানে আগতেই চাইকেল

“বলে নোৱাৰা লেখা এটা লৈ আহিছোঁ। মই মানুহজনীৰ ভিতৰত “ৰস” বোলা বস্তুকণ বিচাৰি কেতিয়াবা গিৰিহঁতেই ওফোন্দ পাতে। কয়, : মাইকী মানুহ অলপ মৰমিয়াল হ’ব লাগে। কমনীয়তা থাকিব লাগে কথাত। তুমি অনবৰতে দমদমাই থাকা।  সাংঘাতিক দুখ মোৰ। “মই যে হাঁহিব নাজানো, হঁহুৱাব নাজানো”। কিন্তু, নিজে এটা কথা বিশ্বাস কৰোঁ, “হাঁহি” থকা মানুহ দেখিলে মই ৰিলেক্স হওঁ, সেয়ে কোনোবা অশান্তিত থাকিলে মই চটফটাই থাকোঁ। এই কথাও বিশ্বাস কৰোঁ, ‘প্ৰাণ খুলি সকলোৱে হাঁহিব নোৱাৰে। হাঁহি থকা মুখ এখনৰ আঁৰত হয়তো শোকৰ এখন সাগৰ

গেঙটকৰ হোটেলত এবাৰ, ডিনাৰ কৰি চফ বিচাৰিছো।মুখলে আ কে চাই  আছে।   চফেইতো কয় হিন্দীত, মনত পেলালো।নুবুজে সিহঁতে।  ইংৰাজীতো মনত নাই মোৰ।।কেৱল চেহেৰাতো মনত আছে।হিন্দীত চফ নুবুজিলত, মচলা চাহিয়ে ক’লো,  কিটচেনৰ মচলা বক্সতোৰ ওচৰলে মাতিলে।    কি অলগদ্ধ এই কিটাা বুলি বুজাবলে লাগি গ’লো, হাত দুটাৰ চয়েটাৰ কোচাই।প্ৰথম ধান চিনি পাতা হে না সুধি লৈছো।  পাতা হে,ক’লে। ধান কি চেহেৰাৰ, লেকিন ৱ’ গোন্ধাতা হে।চেহেৰা ধান কি তৰহ, লেকিন ধান দেখনে মে চফ কী   বাপ কী তৰহ হে।  সিহঁতৰ ৱেটাৰ,মেনেজাৰ,

“খাই কাৰ্শলা ডালত উঠিল কাঠি চেলেকাৰ মৰণ মিলিল”   উক্ত আপ্তবাক্যশাৰী যে ইনেই নকয় তাৰ বহুবাৰ প্ৰমাণ পাইছোঁ । তাৰে এটি কাহিনী আগবঢ়ালোঁ।   কলেজত পঢ়ি থকা দিনৰে কথা, আমাৰ লগৰ বন্ধুকেইজনৰ ভিতৰত এজন বৰ আগলিকা (আগবাঢ়ি আগবাঢ়ি কথা কোৱা) প্ৰকৃতিৰ, অলপ চেলেপু অথচ খুব জমনি টাইপৰ বন্ধু এজনো আছিল (তেওঁ বৰ্তমান চৰাইদেউ জিলাৰ বাসিন্দা), আমিবোৰৰ মাজত সিয়েই এনেকুৱা এটা ল’ৰা আছিল যি ছাৰ বাইদেউ হে নালাগে অচিনাকী এজনকো চিনাকিৰ দৰে মাতি কিবা এষাৰ কথা ফটকৈ কৈ দিব পাৰিছিল ,কথা

হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। গাঁৱৰ দহজন ল’ৰাই লগ হৈ এবাৰ পিকনিকলৈ গৈছিলোঁ। সেই সময়ত   পিকনিক বুলি ক’লেই গা সাতখন-আঠখন লাগি আছিল। ওচৰ-দূৰ ঠাই বুলি কথা নাই, আগদিনা গোটেই ৰাতিটো পিকনিকৰ নামতে উজাগৰে পাৰ কৰিছিলোঁ। সেইবাৰ যিহেতু ঘৰৰ পৰাই ছয়-সাত ঘণ্টামানৰ ৰাস্তা আছিল, সেয়েহে ৰাতি আঢ়ৈমান বজাতে ঘৰৰ পৰা ওলাইছিলোঁ। ৰাতিপুৱা আঠমান বজাতে পিকনিকস্থলী পোৱাত বস্তু – বাহানি নমাই এজনক সেইবোৰ ৰখিবলৈ থৈ আমি কেইজনমানে ঠাইখন এপাক ঘূৰিলোঁ। ঘূৰি আহি ধোৱা-পখলা কৰি ৰন্ধা – বঢ়াত লাগিলোঁ। আমি কেইজনমানে

২০১২ চনৰ জানুৱাৰী মাহৰ ১০ তাৰিখ। কলেজৰ ক্লাছ পাতিও সেৰেঙা বাবে হৰিণা গিলা অজগৰডালৰ নিচিনাকৈ বিছনাতে কুণ্ডলী পকাই পৰি আছোঁ অলসভাৱে। মোবাইলৰ স্ক্ৰীণত বিজিতদাৰ নামটো দেখি অনিচ্ছা স্বত্বেও উঠালোঁ। ফোন নধৰিলে কাণেৰে গালিৰ গৰম লাভা সুমুৱাই দিয়াটো খাটাং। : হেল্ল’ কাইকে? এই ৰাতিপুৱাই? : তই ইথেনো ঘূমে আছা? : দাদা… বেচ্ছেলৰ মানুহ। আমাৰ আৰু কি দিন কি ৰাতি? শুয়েই আছোঁ। : কলেজ আইভি না আজি? : যাম। বাৰমান বজাত! : দে আইহলি লগ কৰবি। : কিয়হে কাইকে? : বিহুৰ বন্ধত

চনটো পাহৰিলোঁ, ষষ্ঠমান শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী আছিলোঁ চাগৈ। ঘৰৰ সকলোতকৈ সৰু, নাড়ীমচা বুলি কয় দেউতাই। বলত আছিলোঁ পৰাক্ৰমী (মানে ঘৰৰ মানুহখিনিৰ ওপৰত) মুখচতুৰী বুলি বদনাম এটাও সৰুকৈ আছিল বাৰু। আৰু সাহসৰ ওপৰত কি কম, দুঃসাহসিক নাম দিলেও ভুল নহয়। কাৰণ, সৰুতে মই নহ’লে মা বা বাইদেৱে ৰাতি বাহিৰলৈ নাযায়ে। ৰাতি বাচন ধুবলৈ হ’লেও মাৰ লগত ৰখীয়া হৈ থাকিব লাগে। গতিকে ইয়াতকৈ ভাল উদাহৰণ দিবলৈ অভাৱ। নহয় নহয়, অভাৱ নহয়; আচলতে যিটো কথা লিখিবলৈ এইমখা পাতনি আৰম্ভ কৰিছোঁ, সেইটো দুঃসাহসিক কামৰ ভিতৰত

মাঘৰ মাহত, বহুতেই ‘ভোগেশ্বৰী’ মন্দিৰ দৰ্শন কৰিবলৈ যায়। বিশেষকৈ নামনিৰ ফালে, বৰপেটা, নলবাৰী, টিহু, বজালী আদি ঠাইৰ মানুহে প্ৰায় প্ৰতিবছৰেই যায় বুলিব পাৰি। মন্দিৰটোৰ বহুত ‘তপ’ থকা বুলি শুনা যায়। সেই মন্দিৰত কিবা মানস কৰিলে হেনো সিদ্ধি হয়েই, এয়া লোকবিশ্বাস। নামনিৰ ফালে ভোগেশ্বৰী মন্দিৰক ‘ভোগী গহয়’ বুলি কোৱা হয়। মাঘ বিহুৰ গোটেই পাঁচ দিন তাত ‘ভোগী মেলা’ বহে। গোটেই মাঘৰ মাহটোতে মন্দিৰটোত দৰ্শনাৰ্থীৰ ভিৰ হৈ থাকে।  মন্দিৰটোলৈ যোৱা বুলিলে সাধাৰণতে সৰু পৰিয়ালবোৰে নিজৰ গাড়ী লৈ যায় আৰু নিজৰ মতে ভ্ৰমণ

হোষ্টেলত থকা ল’ৰাবিলাকৰ বিয়া বুলি ক’লেই মনত এক বেলেগ আলোড়ন। বিয়ালৈ যোৱা, সাজি-কাচি থকা ছোৱালী, বোৱাৰীবোৰ নয়ন ভৰি ৰঞ্জন ৰশ্মি সম্বলিত দৃষ্টিৰে চোৱা আৰু টেটুলৈকে গিলি পেট ভাটাং-ভুটুং লাগি ইচাৎ-বিচাৎ নকৰালৈকে ভাল নলগা আদিবোৰ হোষ্টেলীয়া জীৱনৰ এৰাব নোৱাৰা অংগ। কিমান নমতা বিয়া গৃহস্থই চিনি নোপোৱাকৈ ‘চুট-বুট’ পিন্ধি গহীনত ভদ্ৰলোকৰ বেশত ‘পাৰ্নিল পেলচ’ আৰু ‘ডেকোৰা’ৰ লগতে আন আন বিবাহ ভৱনবিলাকত খালোঁ, আমাৰ জি.চি.চি. হোষ্টেলৰ আবাসীৰ হাতত ইয়াৰ কোনো নিৰ্ভৰযোগ্য পৰিসংখ্যা নাই। এই সত্য পিছে মহাবাহুৰ বোৱতী পানীৰ দৰেই চিৰন্তন; চিৰ প্ৰবাহমান।যুগে