আজি কিছুদিনৰপৰা কণটিলৌৰ মাকৰ নতুনকৈ জোশ উঠিছে।মানে এই বয়সলৈ আহি গাড়ী চলোৱা শিকিবলৈ মন মেলিছে।গুৱাহাটীৰ এই মাথা গৰম কৰা ট্ৰেফিকত এই আগ্ৰহ কিয় জন্মিলে এই কথাটো অৱশ্যে মৃণালৰো অজ্ঞাত আছিল।কিন্তু এই জোশ উঠাৰেপৰা কণটিলৌৰ মাকে পুহমাহৰ ঠাণ্ডাতো মৃণালক শোৱাপাটিৰপৰা জোৰ-জবৰদস্তি উঠাই লৈ আহে।ভোলাবাবাৰ শিষ্য মৃণালেও সহ্য কৰি উঠি আহে আৰু।তথাপিও এদিন ঠাণ্ডাৰ কোব সহ্য কৰিব নোৱাৰি ক’লে…. – মোৰ দৰে বিনা দৰমহাৰ ড্ৰাইভাৰ থাকোঁতে তুমি আৰু কিয় শিকিব লাগে?ম‌য়ে দেখোন বিনা প্ৰতিবাদে এই কাম সদায়ে কৰি আহিছোঁ। কণটিলৌৰ মাকৰ স্পষ্ট

কম্পিউটাৰৰ মণিটৰৰ স্কিণৰ পৰা মূৰ আঁতৰাই লাহেকৈ সুধিলো: আইতা আপোনাৰ নাম? (মানুহ গৰাকীৰ বয়স ৮৫ মান হ’ব,আধাৰ কাৰ্ডৰ বাবে আহিছে) মোৰ প্ৰশ্নটো শুনি তেওঁ শিল পৰা কপৌ দৰে হ’ল। মই তিনিবাৰমান প্ৰশ্নটো সুধিলোঁ,কাণেৰে নুশুনা বুলি এবাৰ কাগজত লিখি, কাগজৰ টুকুৰাটোতে উত্তৰ দিবলৈ আকাৰে-ইংগিতেৰে বুজাই দিলোঁ ।তথাপি তেওঁৰ পৰা সঁহাৰি নাপালোঁ,উপায় নাপাই চকীখনৰ পৰা উঠি আহি কোনোবা লগত আহিছে নেকি চকু ফুৰালো ।তেনেতে মোৰ সহকৰ্মী বিনয়ক সুধিলো: আইতা গৰাকী কাৰ লগত আহিছে নো? বিনয়ে ক’লে :কোনোবা ল’ৰা এজনে স্কুটীৰে নমায় থৈ

দুপৰীয়াৰ আকাশত তেতিয়া বেলিটোৱে এফালৰ পৰা সৱ ডেই পুৰি নি ভষ্ম কৰাৰ মানসেৰে ভষ্মাসুৰৰ ৰূপ লৈ ফুৰিছিল। শইকীয়াৰ ঘৰৰ বোৱাৰী, মানে ৰবিনৰ জীৱন সংগী মেঘমল্লিকাই বাৰান্দাতে বহি অলপ পৰ হামিয়াই, হিকটিয়াই থকাৰ পাছত ইউটিউবটোকে খুলি ল’লে। লকডাউনৰ সময় যদিও ৰবিন অকণমান ওলাই গৈছে চুবুৰীয়া এঘৰলৈ বস্তু এপদ বিচাৰি। মেঘমল্লিকাৰ এতিয়া কৰিবলৈও বৰ বিশেষ একো কাম নাই। পিচে তাইৰ মনটোতহে কথা এটাই মাজে মাজে খুন্দিয়াই আছে। দুদিনমানৰ পৰা লগৰ কেইজনীৰ ষ্টেটাচ্ চাব নোৱাৰা হৈছে। যিহে বিধে বিধে ৰান্ধিছে নহয়। মল্লিকাৰ মনটো

গাঁওখনৰ খোৱাপানীকণৰ সমস্যাটো আজি কেইবামাহো ধৰি  সমাধান নহ’ল৷ যোৱা প্ৰায় ৮-১০ মাহ ধৰি বিশুদ্ধ খোৱাপানীৰ নামত চৰকাৰখনে কেৱল ঘোলাপানীহে যোগান ধৰিলে৷ পানীৰ সমস্যাটোৰ স্থায়ী সমাধান বিচাৰি গাঁওৰ মানুহখিনিয়ে এখন দৰ্খাস্ত লিখি জীতেনৰ হাতত নগৰৰ কাৰ্য্যালয়টোলৈ পঠিয়াই দিলে৷ জীতেন গাঁওখনৰ আটাইতকৈ শিক্ষিত আৰু ভদ্ৰ ল’ৰা৷ সিয়ো গাঁওখনৰ বাবে এইখিনি দ্বায়িত্ব ল’বলৈ পাই ভালেই পালে৷ অসমীয়া আমাৰ মাতৃভাষা৷ অনুগ্ৰহ কৰি সকলোৱেই অসমীয়া ভাষাতেই নিজৰ কামবোৰ কৰে যেন৷ কাৰ্য্যালয়টোৰ নাম ফলকৰ তলত লিখা কথাখিনি পঢ়ি জীতেনে বৰ ভাল পালে৷ তাৰ বৰ গৌৰৱবোধ হ’ল৷ 

অফিচ ছুটী হোৱাৰ লগে লগে নগেনে চাইকেলখন লৈ ঘৰলৈ বুলি পোনাই দিলে ।আজি সোনকালে ঘৰ গৈ পাবগৈ লাগিব। গধূলিলৈ নামঘৰত ভাওনা আছে ।নগেনে অৰ্জুনৰ ভাও দিব,সেইটো ধেমালি কথা নেকি তাৰ কাৰণে !! কিমান কষ্টৰ মূৰকত নিজৰ সপোনৰ চৰিত্ৰটোত অভিনয় কৰিবলৈ সুযোগ পাইছে সি!ভাওনাখন মঞ্চস্থ হোৱাৰ পিচৰেপৰাই বিমান আৰু তাৰ মাজত অৰ্জুনৰ ভাওটোৰ কাৰণে কমখন কাজিয়া হৈছে নে !শেষত যেনিবা নগেনেই ভাওটো কৰিবলৈ পালে।বিমানক সহদেৱৰ ভাওটো দিয়া হ’ল।ইয়াৰ বাবে অৱশ্যে ভাওনাখনৰ ছেক্ৰেটেৰী দাইটিৰ ঘৰত এটা মতা কুকুৰা আৰু জাতিলাও এটা দিব

ধূৰ্জ্জতি, চিদা দা,বিজয় মহন্ত, অভিজিত গোস্বামী প্ৰায় সকলোৱে এইকেইদিন ৰাস উপলক্ষ্যে পতা উপহাৰ কুপনৰ টিকেট লৈছে৷ টিকেট নোপোৱাৰ ভিতৰত সৰ্বহাৰাৰ প্ৰতিনিধি আদিত্য বৰঠাকুৰ হে আছে গৈ! সকলোৰে বিৰাত উৎকণ্ঠা! ৰিজাল্টত যদি প্ৰথম পুৰস্কাৰ BMW খন লাগি যায়!! খবৰটো আদিত্যই আনিলে, চিদা দাৰ ভাগ্যত BMW লাগিছে৷ শুনিয়েই ৰাইজৰ মনলৈ ভাঁহি আহিল চিকচিকাই থকা “ব্লেক BMW” লৈ ৰাজকীয় গতিৰে চুটবুট লগাই পাছৰ চিটত বহি ইণ্ডিয়া টুডে পঢ়ি যোৱা চিদা দাৰ ছবিখন৷ নিজৰ মাজৰে কোনোবাই পোৱাত সকলোৰে ভালো লাগিছে৷ তথাপি খবৰটো চিদা দাক

হিচচচচ…. কুকাৰটোৱে হুইচেল মৰাৰ শব্দ দীপকে বাথৰুমৰপৰা শুনা পালে। দুৱাৰখন অকণমান ফাক কৰি মূৰটো উলিয়াই চিঞৰিলে সি, : দীপিকা, গেছটো অফ কৰি দিয়া না প্লিজ।  দুই মিনিট পিছত যেতিয়া দুই নম্বৰ হুইচেলটোও বাজিল তেতিয়া দীপকে বুজিলে যে টিভিত ফুটবল চোৱাত ব্যস্ত দীপিকাই হুইচেলৰ শব্দ আৰু দীপকে গেছ বন্ধ কৰিবলৈ চিঞৰি কোৱা শব্দৰ এটাও শুনা নাই। সি লৰালৰিকৈ টাৱেলখন মেৰিয়াই ওলাই আহি তিনি নম্বৰ হুইচেলটো যোৱাৰ তিনিছেকেণ্ডমান আগত গেছটো বন্ধ কৰি আকৌ বাথৰুমত সোমাল। দীপক হাউচ হাজবেণ্ড যদিও নিজৰ খৰচখিনিৰ বাবে

(শিৰোনাম এখন বাংলা চিনেমাৰ পৰা ধাৰ কৰা) হয়…. হয়, হয়েই! ভুতেই হয় সেইটো, নহ’লে কি হ’ব, এনে সময়ত? হে ভগৱান, কি উকহে খাইছিল মোক এই সন্ধিয়াখন এইফালে আহিবলে….হৰি ঔম! হৰি ঔম!….জয় হনুমান জ্ঞান গুণ সাগৰ, জয় কপিচ তিনো লোক উজাগৰ!…. লা ইলাহা ইল্লালাহো মোহাম্মদুৰ ৰছুলুল্লাহি,…. ঔঁম মণি পদ্মে হুঁম…. ইন দ নেম অৱ দ গ’ড এণ্ড দ হলী স্পিৰিট….আমেন….ক’ত যাওঁ ….ক’ত পলাওঁ…. কোন ক’ত আছ….আজি ৰাতিটোও ইমান এন্ধাৰ হ’ব লাগেনে? আৰু এই গেজেপনি মৰা বাঁহনিখন এইফালে আছে বুলি জনাহেঁতেন মই

(১) প্ৰগতি চৰকাৰৰ তৃতীয় বৰ্ষপূৰ্তি অনুষ্ঠান উপলক্ষে ৰাজ্যিক ষ্টেডিয়ামত বিশাল সমাৱেশ অনুষ্ঠিত হৈছে৷ হাজাৰ হাজাৰ মানুহ সভাত গোট খাইছে৷ অগণন মানুহ, বিৰ দি বাট নোপোৱা অৱস্থা৷ খোজ কাঢ়ি মানুহ আহিছে, মটৰ চাইকেলত আহিছে, বিলাসী গাড়ীত আহিছে, ভাড়া কৰা তিনিচকীয়া-চাৰিচকীয়া বাহনতো আহিছে৷ আৰক্ষীৰ দ্বাৰা অধিগ্ৰহণ কৰা কেইবাশ বাছত উঠিও সমাৱেশলৈ মানুহ আহিছে৷ মন্ত্ৰী, সাংসদ, বিধায়কৰ পৰা আৰম্ভ কৰি শাসকীয় দলৰ নেতা-পালিনেতা, চৰকাৰৰ হিতাধিকাৰীৰে ভৰি গৈছে ষ্টেডিয়াম৷ নেতা-মন্ত্ৰী, সাংসদে ভাষণ দিছে৷ বক্তাসকলে নিজৰ নিজৰ ভাষণত চৰকাৰখনৰ সফলতাৰ বিষয়ে বৰ উচ্ছাসেৰে কৈছে৷ হিতাধিকাৰীৰ

বৰুৱা: এই পুৱাৰাতি তিনি বজাত শুৱ এৰি ধান সিজোৱা টৌত হৈ কিয় বহি আছাহে? বৰুৱানী: প্ৰতিটো কথাতেই ঠাট্টা নকৰিবা দেই। টোপনি অহা নাই বাবেই বিৰক্তিতে বহি আছোঁ। ইফালে এই গেলা গৰম। ফেনৰ বতাহ জানো গাত লাগে? বৰুৱা: চ’ৰী…মই খকামকাকৈ সাৰ পাই তোমাক এনেদৰে দেখিহে চক খালোঁ। গা বেয়া নেকি তোমাৰ?  বৰুৱানী: গা বেয়া নহয়। টোপনিহে অহা নাই। অশান্তি লাগিহে বহি আছোঁ। বৰুৱা: কিনো হ’ল? মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই! বৰুৱানী: তুমিনো কি গম পোৱা। নাক ঘোৰঘোৰাই যিহে কুম্ভকৰ্ণৰৰ নিচিনা শোৱা।