: বিয়া পাতি নিজকে ধ্বংস কৰিবলৈ গৈ আছ, ভাই। তই পুৰা মানুহটোকে সলনি কৰি দিব তোৰ ঘৈণীয়ে, নাকত ধৰি ঘূৰাব….কম ছলনাময়ী নে এই নাৰী জাতিটো!’ -সেয়া আছিল ৰুমমেট অৰূপৰ মাৰাঠী বন্ধু সাগৰলৈ সাৱধান বাণী। অৰূপৰ কথা শুনি মই চাৰে ছয় ফুট উচ্চতাৰ সদায় ‘জিম’লৈ যোৱা বিশালাকাৰৰ সাগৰক বিয়াৰ পিছত ঘৈণীয়েকে নাকত ধৰি ঘূৰোৱা ছবিখন কল্পনা কৰি সশব্দে হাঁহিলোঁ। : হ’লেও তোৰ সাহস মানিব লাগিব। আমি ভাই এতিয়াও মাহৰ পোন্ধৰ দিন মান পাছতেই আনৰ পৰা ধাৰ কৰিবলগীয়া হয়। মাহৰ শেষত এতিয়াও

বগাত সেউজীয়া আৰু কমলা ৰঙৰ সৰু সৰু বুটা বছা  কপাহী কাপোৰযোৰ পিন্ধি তেওঁ লাহে লাহে ধীৰে গতিৰে ঘৰখনৰ মুখ্য দুৱাৰখনৰ প্ৰায় সম্মুখত থকা তুলসীৰ ঢাপটোত  লহপহীয়া    তুলসী জোপাৰ গুৰিত এলোটা  পানী  ঢালিলে।   ৰূপৰে তৈয়াৰী   চিকচিকীয়া লোটাটো  সুদৃশ্য মাৰ্বলেৰে বনোৱা ঢাপটোৰ একোণত থৈ হাত দুখন  ওপৰলৈ নি   সুৰ্য্য   প্ৰণাম কৰিলে।  ওচৰলৈ   দৌৰি আহি   ” আইতা ”  বুলি মাতি তেওঁক  সাবট মাৰি ধৰা আদৰৰ নাতি ল’ৰাটোক আলফুলেৰে দুগালত চুমা যাচি তাৰ লগত ধীৰে ধীৰে  ঘৰৰ  ভিতৰত সোমাল।  খোৱা টেবুলত  একলগে ৰাতিপুৱাৰ 

ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীক চিনি নোপোৱা লোক এজনো নাই । ৰতনপুৰ গাঁওৰ বাবে গোলাপী এক সন্ত্ৰাস । গোলাপী নিৰ্ভীক , সাহসী আৰু স্পস্তবাদিতাৰ প্ৰতীক । গোলাপী বগী নহ’লেও সিমান কলীও নহয় । মাগুৰ বৰণীয়া গোলাপীয়ে কেনেবাকৈ ডেকা ল’ৰাৰ পোচাক পিন্ধিলে পাহুৱাল ডেকা বুলি যে নাভাৱিব সেইটো নুই কৰিব নোৱাৰি । সুগঢ়ী আটিল চেহেৰাৰ গোলাপীৰ মন পাবলৈ ৰতনপুৰ গাঁওৰ বহু ডেকা বলীয়া যদিও তাইৰ আগত মনৰ বতৰা দিবলৈ কোনো এজনৰে সাহসে নুকুলায় । ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীৰ অসংখ্য গুপ্ত নাম আছে । দন্দুৰী

“আজি দেখোন শুই উঠিয়ে গীটাৰখনত ধৰিলে, ভোকবোৰ কʼলৈ গ’ল আজি? আনকালেচোন এইখিনি সময়ত চাহ-জলপান বিচাৰি চিঞৰ-বাখৰ আৰম্ভ কৰে।” গীতিৰ কথাত মই অলপো আচৰিত নহ’লোঁ। খোৱাত মোৰ চখটো অলপ বেছি। তাতে যদি দেওবাৰ হয়, ভোকটোৱে অনবৰতে লম্ভি থাকে। পিচে আজিৰ কথাটো অলপ বেলেগ। আজি প্ৰগ্ৰেম আছে। মানে এঠাইত অনুষ্ঠান এটাত গীটাৰ বজাবলৈ যাম। বিছনা এৰাৰ পাছত নিত্য কৰ্ম সামৰি পোনেই আহি ডাইনিং টেবুলৰ কাষ চাপিলোঁ‌। খোৱাৰ কথা এবাৰো নকৈ গীটাৰখন টিউন কৰি থকা দেখি গীতিয়ে হাঁহি হাঁহি কোৱা কথাষাৰত প্ৰশ্ৰয় মিহলি

বাহিৰত দোপালপিটা বৰষুণ। বিজুলী ঢেৰেকনিৰে বুকু কঁপাই তোলা ভয়ানক শব্দ। চিদানন্দ বৰাই পত্নীয়ে দিয়া মাছৰ জ্বলাৰ আঞ্জাকণেৰে ভাতকেইটা খাই পত্নীক লেপৰ তলৰপৰাই চিঞৰিছে—– “হেৰা! থোৱা….বতৰ বৰ বেয়া। বাচন কাইলৈ ধুলেও হ’ব। সোনকালে বিচনালৈ আহা।” পিছে শ্ৰীমতীয়ে কথা শুনিলেহে! পাকঘৰত খুটুং-খাটাং শব্দ হৈয়েই থাকিল। কাৰেণ্ট নাই। ইনভাৰ্টাৰটো আছে বাবে যেনিবা বৰানীয়ে আজিকালি খোৱা বাচনবোৰ ভিতৰৰ বেচিনতে ধুই পেলায়। চিদানন্দ বৰাই লেপৰ তললৈ মোবাইলটো সুমুৱাই লৈ চিৰিয়েল এখন চোৱাত ব্যস্ত হ’ল। দূৰদৰ্শনৰ হিন্দী চিৰিয়েল ভাল পোৱা পুৰুষৰ ভিতৰত এইজনাও এজন, মানে এক

পূৰ্বৰাত্ৰিৰ সুৰাৰ ৰাগী একেবাৰে নাইকিয়া হৈ যোৱা নাই। চকু সামান্য উখহি আছে। কুহুমীয়া  পানীত গোলাপ জল মিহলাই কপাহৰ টুকুৰাৰে লাহে লাহে সামান্য হেঁচা দি চকুৰ তল মালিচ কৰিছোঁ। এনেয়ে আঠ বজাত সাৰ পোৱাই নহয়। পিছে আজি কথাটো অলপ বেলেগ । গুৰুত্বপূৰ্ণ অফিচ এটাৰ দায়িত্বশীল মুৰব্বীৰ লগতে সাহিত্য চৰ্চাৰ লগতো ওতোঃপ্ৰোতভাৱে জড়িত মই। সেই সুবাদতে কিছুমান সাহিত্যসেৱী লোকৰ যৌথ উদ্যোগত গঠিত হোৱা এটা সাহিত্যচৰ্চাৰ গোটে  সম্বৰ্দ্ধনা জনাবলৈ এখন সভা আয়োজন কৰিছে। গতিকে তালৈ যোৱাৰ বাবে অলপ ভাল প্ৰিপিয়াৰেশ্যনৰ দৰকাৰ। কেইজনেনো পাইছে

গৰমকালিৰ নিশা। আহাৰ পৰিবেশনৰ অন্তত চাধা মলি মলি কেৰেপা পদূলিৰে ওলাই উত্তৰ চুবাৰ তিনিআলিটোত ৰয়গৈ বতাহ অকণ বিচাৰি। হঠাতে দেখা দীঘলীয়া সমদলটোত কেৰেপা আচৰিত হৈ ওৰ উলিয়াবলৈ বুলি পিছে পিছে গৈ থাকে। জোনাকৰ ম্লান পোহৰত খগেনৰ মুখখন চিনি কিবা এটা সুধিব খোজোতেই সি খৰকৈ খোজকাঢ়ি আগবাঢ়ে। একো উৱাদিহ নাপায় কেৰেপায়ো ক্ষিপ্ৰ গতিৰে খোজ আগবঢ়ায়। গাঁৱৰ একেবাৰে শেষ মূৰত থকা ভেলৌ বায়নৰ পদূলিতহে কেৰেপাই সঁচা কথাটো গম পালে। কৈছিল কোনোবা এটাই, : ভেলৌ ককাইৰ পুতেকে ছোৱালী পলুৱাই আনিলে। মনটো ভাল লাগে

১৭০৭ চন ।  চেইণ্ট লুকাছ, প্ৰশান্ত মহাসাগৰৰ মাজৰ এটা  দ্বীপ।  সুখে সন্তোষেৰে বসবাস কৰি আছিল  দ্বীপটোৰ বাসিন্দাসকলে। গণতান্ত্ৰিক শাসন চলিছিল তাত। পিছে তেওঁলোকৰ  জীৱনলৈ এদিন  হঠাৎ কালনিশা নামি আহিল।  কিবা বোলে প্ৰেতাত্মা ওলাইছে দ্বীপত । প্ৰেতাত্মাটোৱে যাৰ গাতেই লম্ভি যায়, তাৰেই জ্বৰ হয়, কাহ চৰ্দি হয়, অথবা মৃত্যুও হ’ব পাৰে। প্ৰেতাত্মাৰ ভয়ত এতিয়া বাসিন্দাসকলে দুশ্চিন্তাৰে জীৱন পাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে।  ৰাজ্যপালজনে প্ৰচাৰ কৰিলে যে কোনো মানুহ যেন ঘৰৰপৰা বিনাকাৰণত নোলায়, নহলে প্ৰেতাত্মা লম্ভি যাব। মানুহবোৰো ভয়তে দিনতে ঘৰ দুৱাৰ মাৰি সোমাই

:থপ-আস! কাণৰ ওচৰত বাৰে বাৰে কুনকুনাই থকা মহটোক মাৰিবলৈ গৈ নিজৰে গালত চৰটো জোৰকৈ লগাত গালখন মোঁহাৰি মোঁহাৰি দীপে সিকাতি হৈ গাৰুটোৰে মুখখন ঢাকি ল’লে৷ মুখেৰে ভোৰভোৰাই সি মহটোৰ চৈধ্যগোষ্ঠীক দুটামান গালি দিলে৷ বোধকৰোঁ ৰাতি আঠুৱাখন খুচি লওতে ঠিক নহ’ল৷  : চাল্লা৷ এইচবক সৃষ্টি কৰোঁতে নিৰ্ঘাত ভগৱানৰ ঘৈণীয়েকৰ লগত কাজিয়া লাগিছিল৷ নিজে অশান্তি পাই আমাকো অশান্তি দিবলৈ ভগৱানৰো চাগে মন গৈছিল৷  মুখেৰে ভোৰভোৰাই থাকোঁতেই দীপৰ মোবাইলটো বাজি উঠিল৷ স্ক্ৰীণত নামটো চাই মোবাইলটো চাইলেণ্ট মুডত থৈ পৰম বিৰক্তিৰে সি আকৌ বাগৰ