: ৰহমান দা, এই নাৰী জাতিক বুজিবলৈচোন বৰ কঠিনহে! : হেৰা বিকাশ, বিয়া পতা তোমাৰ এবছৰেই হোৱা নাই দেখোন। এতিয়াই কপাল থুপাই নাৰীৰ মহিমা বুজিবলৈ গ’লে পগলাহে হ’বাগৈ! হৈছে কি? : এ.. বিয়া নপতাকৈ আছিলোঁ জীৱনটো অনুপম অনুপম যেন বোধ হৈছিল হে দা। মিছাতে ডিঙিত ফুলৰ মালা এডাল ৰভা সজাই পিন্ধাই ল’লোঁ। : উফ! হৈছে কি? সেইটো কোৱা। : হৈছে কি মানে! মই মোৰ জীৱনসংগী গৰাকীৰ অন্তৰখন বুজি চিনি পাবলৈ ইমান কষ্ট হৈছে! নেজানো কি বিচাৰ বুদ্ধিৰে এজনী নিমাতি কইনাক

: খালে খালে, মোৰ চাকৰিটো খালে ঐ৷ অ’ বাইদেউ, আমটো নাখাব প্লীজ৷ আপোনালোকে আমটো খালে মোৰ চাকৰিটো আৰু নাথাকে৷ প্লীজ, আমটো নাখাব৷ : হেৰি, কি খালে খালে কৰি আছে? কোনে ক’ত কি খালে? নিশাৰ কামখিনি অঁতাই থৈ বিছনাত দীঘল দিয়া দময়ন্তীৰ চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিলহে মাত্ৰ৷ গিৰীয়েকে টোপনিতে মুখেৰে ভোৰভোৰাই উঠাত তাই সাৰ পালে৷ কাটি হৈ শুই থকা গিৰীয়েক ৰামেশ্বৰৰ বাহুত সোঁহাতেৰে দুবাৰমান মৃদু ঠেলা মাৰি দময়ন্তীয়ে গিৰীয়েকক জগোৱাৰ চেষ্টা কৰিলে৷ : মোৰ চাকৰিটো নাথাকিব আৰু! নীলাক্ষী আৰু ডলী মেডাম, প্লীজ

ধেৰাম্…… গোটেই বিছনাখন এফালে খোলখাই গ’ল আৰু জিত বিছনাৰ সৈতে পকাত পৰি গ’ল। বিছনা: হেৰ’ কাম নাই বন নাই বিছনাতে ম’বাইলটো পিতিকি পিতিকি পৰি থকাত তোৰ স্বাস্থ্য যেনেকৈ পৰি গৈছে মোৰ স্বাস্থ্যও তেনেকৈ পৰি আহিছে। জিত: কাম নাই বুলিছই যেতিয়া আৰু কৰিম কি! বিছনা: মাৰে-দেউতাৰে ৰাতিপুৱাৰে পৰা হাত দুখনে কৰি থকাবোৰকে কাম বুলি কয়। অলপটো সহায় কৰি দিব পাৰ।  জিত: তইনো কি কৰ, পৰিহে থাক। বিছনা: পৰি থকাটোৱেইতো আমাৰ কাম। আগৰ দিনত মানুহে পোহৰ নৌহওঁতেই  বিছনাৰ পৰা উঠি আহি কামত

আজিকালি জোনৰ দোকানলৈ যাওঁতে নজনাকৈ তাইৰ খোজবোৰ খৰ হৈ পৰে। অথচ কি লাগিছিল বুলি সোধাৰ বাহিৰে  পূর্ণিমাক জোনে আন কোনো কথাই নোসোধে। জোনৰ লগত কথা পাতিবলৈ পূর্ণিমাৰ মনটো উচপিচাই উঠে।  পিচে কি মন কৰি জানো ঘপহকৈ জোনে সিদিনা তাইক সুধি পেলালে, : তোমাৰ নামটো? থত্ মত্ খাই উঠিল পূর্ণিমা। লাজত  কাণ-মুখ ৰঙা হৈ পৰিল। বুকুত লৈ থকা চুর্ণীখন হাতত সামৰি লাহেকৈ নামটো কৈ পেলালে তাই। : পূর্ণিমা মনৰ ভিতৰতে তাই জুকিয়াই ক’লে আপুনি জোন মই আপোনাৰ পূর্ণিমা। মনৰ সেই কথা

: হে’ৰা হে’ৰা শুনিছা? হে’ৰা শুনিছানে? : উফঃ, এই গৰমখনত ইমান চিঞৰিব পাৰে! এই মানুহটোৰ পৰা শান্তি নাই, ভাগৰো নালাগে নে কি জানো! তেওঁ আহি পাকঘৰত কাম কৰি থকা মোৰ ওচৰ পালেহি৷ অৱসৰ লোৱাৰ পাছৰ পৰা এখেতে বৰ কথাকোৱা হ’ল৷ আগেয়ে কিবা এটা ক’লে পিছত ক’বা, সময় নাই, ইত্যাদি বুলি অজুহাত দেখুৱাই আঁতৰি যায়৷ : হে’ৰা শুনিছা? এখেতে অভ্যাসবসতঃ পুনৰ চিঞৰিলে৷ : হ’ব শুনিছোঁ৷ লাহে লাহে কওক৷মোৰ কাণখনেৰে লগাতকৈ বেছিকৈহে শুনা হৈছোঁ আজিকালি৷ : হেহঃ! বৰ ভাল খবৰ। তুমি সৰুকৈ

: হেৰা, ক’ত আছাহে? : ইয়াতে আছোঁ। : এইফালে আহাচোন। : কি হ’ল কওক, : ভাত ৰান্ধিলা নেকি? : নাই ৰন্ধা। আপুনি ৰ’বলৈ কৈছিল। : কেতিয়া? : বজাৰলৈ যাওঁতে : অ’…  : কওক কিয় মাতিছিল, : খাহী মাংস আনিছোঁ। : ইমান গৰমত? : একো নহয়, গৰমে গৰম কাটে। : আপোনাৰো যে কথা! : আজি মাংস মই ৰান্ধিম : আপুনি ৰান্ধিব! : ব’লা ব’লা পাকঘৰলৈ ব’লা। : হেৰি, আগেয়ে কাপোৰ সলাই মুখ হাত ধুই লওক, : ঠিক আছে। তুমি তেতিয়ালৈকে মাংস

: হেৰা! ৰিটায়াৰটো ময়ো হৈছিলোঁ। কিন্তু অফিছত ফেয়াৰৱেলটোত পোৱা টোপোলাবোৰৰ বাহিৰে আন কোনো মানুহৰ পৰা আজিলৈকে মই এইদৰে টোপোলা পোৱাৰ সৌভাগ্য নহ’ল। তুমি বৰ ভাগ্যৱতীহে। মানুহে তোমাক ইমান আদৰ চেনেহ কৰে! মোক মানুহে ভালেই নাপাই বুইছা।  হুমুনিয়াহ পাৰি শ্ৰীমান মজুমদাৰে তেওঁৰ শ্ৰীমতীক ক’লে। শ্ৰীযুত ধীৰাজ মজুমদাৰ। চৰকাৰী চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ গ্ৰহণ কৰা তেওঁৰ পাঁচ বছৰেই হ’ল। আজি দুদিনমান আগত তেওঁৰ জীৱন সংগিনী শ্ৰীমতী মিৰা মজুমদাৰেও চৰকাৰী চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ পাইছে। মিৰা বাইদেউৰ অৱসৰৰ খবৰ ল’বলৈ তেওঁৰ ঘৰত এইকেদিন আলহী অতিথিৰ

চাওঁতে চাওঁতে অৱসৰ লোৱাৰ সময় পালেহি; ভাৱ হয় মাত্ৰ সেইদিনাখনহে যেন চাকৰিত যোগদান দিছিলোঁ। এয়াই হ’ল গতিশীল সময়ৰ অগ্ৰগতি – এখন্তেকো কাৰো বাবে ৰ’বলৈ সময় নাই। মোৰ নামত থকা মাটি ডোখৰত সৰুকৈ ঘৰ এটা বনাই পেলাম বুলি ভাবি আছিলোঁ। মাটি ডোখৰ দেউতাই মোৰ নামত থৈ যোৱা, চহৰৰ পৰা কিছু আঁতৰত। ভাবিছিলোঁ অৱসৰ পোৱাৰ পিছতেই ঘৰটো বনাবলৈ আৰম্ভ কৰিম যাতে ভাড়া ঘৰত বেছিদিন থাকিব নালাগে। পিচে কথাতে কয় “ভবা কথা নহয় সিদ্ধি, বাটত আছে কণা বিধি”। মাটিৰ যাৱতীয় কাগজ-পত্ৰবোৰ লৈ ঘৰ

দুবাৰমান গিৰীয়েকে বহি থকা ড্ৰয়িং ৰূমৰ ছোফাখনৰ কাষলৈ গৈও বনলতা বৰাই একো নোকোৱাকৈয়েই পুনৰ এপাক ঘূৰি ৰান্ধনীঘৰতে সোমালে৷ ৰান্ধনীঘৰত তেতিয়া বিশেষ একো কাম নাছিল৷ নিশাৰ আহাৰ ৰন্ধা হৈ গৈছে, খাবলৈহে বাকী৷ বাচন দুই-এপদ থান-থিত লগাই তেওঁ পুনৰ ড্ৰয়িং ৰূমলৈকে আহিলে৷ পাইচাৰী কৰাৰ দৰে গিৰীয়েকে বহি থকা ছোফাখনৰ আশে-পাশে খোজ পেলাই বৰানীয়ে পতিদেৱতাক মাতিবলৈ মুখখন মেলিবলৈ খুজিও ৰৈ গ’ল৷ পতিদেৱ সদানন্দ বৰা তেতিয়াও খবৰ কাগজখন মেলি লৈ তাত মূৰটো গুঁজিয়েই আছে৷ বৰানীৰ ধৈৰ্যৰ বান্ধ ছিগাৰ উপক্ৰম হ’ল৷  মতাবোৰে খবৰ কাগজখনতনো কি

চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লোৱাৰ পিছৰ পৰাই তেওঁৰ জীৱনত হঠাতে হোৱা সাংঘাতিক পট্ পৰিৱৰ্তনত নিজেই আচৰিত হৈ পৰে মহানন্দ কলিতাই। কিমান দিননো হৈছে অৱসৰ লোৱা! আঙুলিৰ মূৰত লেখিব পৰাকৈ গোটে গোটে তিনিটা মাহ হৈছেহে..! অৱসৰৰ পিছৰ জীৱনটো সুখকৰ হোৱাৰ বাবে আশীৰ্বাদ এটা ল’বলৈকে পিছদিনাই কোট-টাই এৰি প্ৰথমবাৰৰ বাবে ধূতি-কুৰ্তা পিন্ধি পত্নীৰ একান্ত অনুৰোধত তেওঁৰ সৈতে স্থানীয় নামঘৰটোৰ পৰা গৈ আহিল। এনেই কেতিয়াবা ক্ষন্তেকৰ বাবে ঘৰুৱা কিবা ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত ধূতি-কুৰ্তা পিন্ধাটো বাদ দি, সম্পূৰ্ণ সময় হাতত লৈ সেয়া প্ৰথমবাৰৰ বাবে মহানন্দ কলিতাই