অফিচ ছুটী হোৱাৰ লগে লগে নগেনে চাইকেলখন লৈ ঘৰলৈ বুলি পোনাই দিলে ।আজি সোনকালে ঘৰ গৈ পাবগৈ লাগিব। গধূলিলৈ নামঘৰত ভাওনা আছে ।নগেনে অৰ্জুনৰ ভাও দিব,সেইটো ধেমালি কথা নেকি তাৰ কাৰণে !! কিমান কষ্টৰ মূৰকত নিজৰ সপোনৰ চৰিত্ৰটোত অভিনয় কৰিবলৈ সুযোগ পাইছে সি!ভাওনাখন মঞ্চস্থ হোৱাৰ পিচৰেপৰাই বিমান আৰু তাৰ মাজত অৰ্জুনৰ ভাওটোৰ কাৰণে কমখন কাজিয়া হৈছে নে !শেষত যেনিবা নগেনেই ভাওটো কৰিবলৈ পালে।বিমানক সহদেৱৰ ভাওটো দিয়া হ’ল।ইয়াৰ বাবে অৱশ্যে ভাওনাখনৰ ছেক্ৰেটেৰী দাইটিৰ ঘৰত এটা মতা কুকুৰা আৰু জাতিলাও এটা দিব

ধূৰ্জ্জতি, চিদা দা,বিজয় মহন্ত, অভিজিত গোস্বামী প্ৰায় সকলোৱে এইকেইদিন ৰাস উপলক্ষ্যে পতা উপহাৰ কুপনৰ টিকেট লৈছে৷ টিকেট নোপোৱাৰ ভিতৰত সৰ্বহাৰাৰ প্ৰতিনিধি আদিত্য বৰঠাকুৰ হে আছে গৈ! সকলোৰে বিৰাত উৎকণ্ঠা! ৰিজাল্টত যদি প্ৰথম পুৰস্কাৰ BMW খন লাগি যায়!! খবৰটো আদিত্যই আনিলে, চিদা দাৰ ভাগ্যত BMW লাগিছে৷ শুনিয়েই ৰাইজৰ মনলৈ ভাঁহি আহিল চিকচিকাই থকা “ব্লেক BMW” লৈ ৰাজকীয় গতিৰে চুটবুট লগাই পাছৰ চিটত বহি ইণ্ডিয়া টুডে পঢ়ি যোৱা চিদা দাৰ ছবিখন৷ নিজৰ মাজৰে কোনোবাই পোৱাত সকলোৰে ভালো লাগিছে৷ তথাপি খবৰটো চিদা দাক

হিচচচচ…. কুকাৰটোৱে হুইচেল মৰাৰ শব্দ দীপকে বাথৰুমৰপৰা শুনা পালে। দুৱাৰখন অকণমান ফাক কৰি মূৰটো উলিয়াই চিঞৰিলে সি, : দীপিকা, গেছটো অফ কৰি দিয়া না প্লিজ।  দুই মিনিট পিছত যেতিয়া দুই নম্বৰ হুইচেলটোও বাজিল তেতিয়া দীপকে বুজিলে যে টিভিত ফুটবল চোৱাত ব্যস্ত দীপিকাই হুইচেলৰ শব্দ আৰু দীপকে গেছ বন্ধ কৰিবলৈ চিঞৰি কোৱা শব্দৰ এটাও শুনা নাই। সি লৰালৰিকৈ টাৱেলখন মেৰিয়াই ওলাই আহি তিনি নম্বৰ হুইচেলটো যোৱাৰ তিনিছেকেণ্ডমান আগত গেছটো বন্ধ কৰি আকৌ বাথৰুমত সোমাল। দীপক হাউচ হাজবেণ্ড যদিও নিজৰ খৰচখিনিৰ বাবে

(শিৰোনাম এখন বাংলা চিনেমাৰ পৰা ধাৰ কৰা) হয়…. হয়, হয়েই! ভুতেই হয় সেইটো, নহ’লে কি হ’ব, এনে সময়ত? হে ভগৱান, কি উকহে খাইছিল মোক এই সন্ধিয়াখন এইফালে আহিবলে….হৰি ঔম! হৰি ঔম!….জয় হনুমান জ্ঞান গুণ সাগৰ, জয় কপিচ তিনো লোক উজাগৰ!…. লা ইলাহা ইল্লালাহো মোহাম্মদুৰ ৰছুলুল্লাহি,…. ঔঁম মণি পদ্মে হুঁম…. ইন দ নেম অৱ দ গ’ড এণ্ড দ হলী স্পিৰিট….আমেন….ক’ত যাওঁ ….ক’ত পলাওঁ…. কোন ক’ত আছ….আজি ৰাতিটোও ইমান এন্ধাৰ হ’ব লাগেনে? আৰু এই গেজেপনি মৰা বাঁহনিখন এইফালে আছে বুলি জনাহেঁতেন মই

(১) প্ৰগতি চৰকাৰৰ তৃতীয় বৰ্ষপূৰ্তি অনুষ্ঠান উপলক্ষে ৰাজ্যিক ষ্টেডিয়ামত বিশাল সমাৱেশ অনুষ্ঠিত হৈছে৷ হাজাৰ হাজাৰ মানুহ সভাত গোট খাইছে৷ অগণন মানুহ, বিৰ দি বাট নোপোৱা অৱস্থা৷ খোজ কাঢ়ি মানুহ আহিছে, মটৰ চাইকেলত আহিছে, বিলাসী গাড়ীত আহিছে, ভাড়া কৰা তিনিচকীয়া-চাৰিচকীয়া বাহনতো আহিছে৷ আৰক্ষীৰ দ্বাৰা অধিগ্ৰহণ কৰা কেইবাশ বাছত উঠিও সমাৱেশলৈ মানুহ আহিছে৷ মন্ত্ৰী, সাংসদ, বিধায়কৰ পৰা আৰম্ভ কৰি শাসকীয় দলৰ নেতা-পালিনেতা, চৰকাৰৰ হিতাধিকাৰীৰে ভৰি গৈছে ষ্টেডিয়াম৷ নেতা-মন্ত্ৰী, সাংসদে ভাষণ দিছে৷ বক্তাসকলে নিজৰ নিজৰ ভাষণত চৰকাৰখনৰ সফলতাৰ বিষয়ে বৰ উচ্ছাসেৰে কৈছে৷ হিতাধিকাৰীৰ

বৰুৱা: এই পুৱাৰাতি তিনি বজাত শুৱ এৰি ধান সিজোৱা টৌত হৈ কিয় বহি আছাহে? বৰুৱানী: প্ৰতিটো কথাতেই ঠাট্টা নকৰিবা দেই। টোপনি অহা নাই বাবেই বিৰক্তিতে বহি আছোঁ। ইফালে এই গেলা গৰম। ফেনৰ বতাহ জানো গাত লাগে? বৰুৱা: চ’ৰী…মই খকামকাকৈ সাৰ পাই তোমাক এনেদৰে দেখিহে চক খালোঁ। গা বেয়া নেকি তোমাৰ?  বৰুৱানী: গা বেয়া নহয়। টোপনিহে অহা নাই। অশান্তি লাগিহে বহি আছোঁ। বৰুৱা: কিনো হ’ল? মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই! বৰুৱানী: তুমিনো কি গম পোৱা। নাক ঘোৰঘোৰাই যিহে কুম্ভকৰ্ণৰৰ নিচিনা শোৱা।

যিটো কথা সঁচা স্বীকাৰ কৰিবলৈ কিহৰ লাজ। জীৱনত মই এবাৰেই ভাওনা দেখিছোঁ, সেয়াও আকৌ অসমৰ বাহিৰত৷ মোৰ শৈশৱ যিখন গাঁৱত অতিবাহিত হৈছিল, সেই গাঁৱৰ মানুহে ভাওনা দেখা দূৰৰ কথা বহুতে সেই সময়ত ভাওনাৰ নামেই শুনা নাছিল বুলি ক’লে ভুল কোৱা নহ’ব। অৱশ্যে টিভি অহাৰ পৰা ইয়াৰ স্বকীয়তা সকলোৱে বুজিব পৰা হ’ল৷ জীৱিকাৰ তাগিদাত যেতিয়া বমডিলা পালোঁগৈ, তাত গৈ দেখিলোঁ, অৰুণাচল চৰকাৰৰ অধীনত কাম কৰা জামুগুৰি, বিহগুৰি, বজালী আদি অঞ্চলৰ বহুত লোকে তাত এখন সমাজ পাতি আছে। জন্মাষ্টমী, শঙ্কৰদেৱ-মাধৱদেৱৰ তিৰোভাৱ তিথি

“কেতিয়াও কাৰো অপকাৰ নকৰিবা, পৰাপক্ষত সদায় সকলোৰে উপকাৰ কৰি যাবা..।” বুজা হোৱাৰপৰা মা দেউতাই আমাক এইবুলি উপদেশ দিছিল।তেওঁলোক আমাৰ আৰ্হিও আছিল। পিছে সেই উপদেশভাগ মোৰ মনটোৱেহে গ্ৰহণ কৰিবপৰা নাছিল। এদিন সুবিধা পায় মোৰ মনটোৱে মনে মনে মোক এইদৰে কৈছিল ―  “শুন অৰুণ, কথাখিনিত অপকাৰ কৰিব নালাগে বোলা বাক্যশাৰীলৈকে ঠিকেই আছে, মানিব পাৰি। কিন্তু.. তাৰ পাচৰ বাক্যাংশৰ সৈতে মই কিন্তু একমত হ’ব নোৱাৰিছোঁ, বেয়া নাপাবি তই। মানিছোঁ, অপকাৰ কৰিব নালাগে কাৰো;..সেইদৰে উপকাৰো কৰিব নালাগে অ’ কাৰো, বুজিছনে নাই? তই কি কৱ?”

আৰামী চকীখন চোঁচৰাই বাৰান্দাৰ গ্ৰীলখনৰ কাষ চপাই বহি ল’লোঁ। এইকণ সময় মোৰ নিজৰ যেন লাগে। পুৱাৰ আধা পঢ়া বাতৰিখনো হাতত তুলি আনো সদায়। বাতৰিখন পঢ়া অযুহাতহে, আচলতে মই এইসময়ত ‘মানুহ’ চাওঁ। ৰাস্তাৰ কাষতে ঘৰতো হোৱাত এইকণেই সুবিধা হৈছে মোৰ, মানুহবোৰ ওচৰৰ পৰা দেখোঁ। আগতে পদূলিটো বহুত দীঘল আছিল। এতিয়া ফ’ৰলেনৰ আওতালৈ অহাত সন্মুখৰ মাটিখিনি চৰকাৰে ল’লে, বিনিময়ত বহু লাখ টকা দিলেও অৱশ্যে। এতিয়া মোক ইমান টকা কেলৈ!  যিসময়ত মাটিকণ লৈ ঘৰটো সাজিছিলোঁ, সেইসময়ত   কষ্টোপাৰ্জিত টকাকেইটা হিচাপ কৰি কৰি চলিছিলোঁ।

পূৰ্বৰাত্ৰিৰ চিন হিচাপে  সামান্য উখহি থকা চকু দুটা হাতেৰে মোহাৰি মোহাৰি কে.আৰে.  বেলকনিত থকা  প্ৰায়  ডেৰমোনমান ভৰ সহিবপৰা আৰামী চকীখনতে  ধুপুচকৈ নিজৰ গাটো এৰি দিলে। কিছু চাহিত্য(সাহিত্য)  কৰিলে, চংগীত(সংগীত) কৰিলে,  হাই পাব্লিক ৰেংকিং পোৱা নাচে গানে ভৰপূৰ ধাৰাবাহিকত ইনভেষ্ট কৰিলে ইত্যাদি বিভিন্ন কাম কৰি ভাগৰি পৰাৰ পিছত, শেহতীয়াকৈ মন মেলিছে   ৰাজনীতিত নামিবলৈ। জীৱনটোত যদি ৰাজনীতিয়েই নকৰিলে তেন্তে সোঁৱে-বাৱে ইমান টকা ঘটাৰ অৰ্থনো ক’ত থাকিল। টকা উপাৰ্জনৰ ৰাস্তাত অজস্ৰ  ৰাজনীতি কৰিলে। এইবাৰ কিন্তু সেই ৰাজনীতি নহয়,  একেবাৰে প্ৰত্যক্ষ ৰাজনীতি।জীৱনটোত  ৰাইজৰ নামত