তামোল পুতিবলৈ পুখুৰীটোৰ পাৰত সোণাৰামে গাত খান্দি থাকোঁতে সোণৰ কলহটো পালে। প্ৰায় তিনিকিলো মান ওজনৰ সোণৰ কলহটোৰ বজাৰ মুল্য কিমান হব ভাবি এবাৰ তাৰ মুৰটো ঘূৰাইছিলেই। তথাপি কোনোমতে নিজকে চম্ভালি সি কলহটো ডাঙি ঘৰলৈ নিলে আৰু তাৰ শোৱাপাটিৰ তলত গাত খান্দি পুতি থলে।  সেইদিন ধৰি সি ঘৰৰ পৰা কলৈও নোলোৱা হ’ল। এনেই পুৱা সন্ধিয়া সি এবাৰ গাওখনত এপাক মাৰেই। পুৱাৰ আৰু সন্ধিয়াৰ চাহ দুকাপ সি কাৰোবাৰ নহয় কাৰোবাৰ ঘৰত মেনেজ কৰেই। কিন্তু এতিয়া সোণৰ কলহটো কোনোবাই নিয়ে বুলি সি ঘৰৰ

ড° প্ৰসন্ন চলিহাক চিনি পাইনে? অৱশ্যে আপুনি যদি কাকত-আলোচনীৰ নিয়মীয়া পাঠক, অসমৰ চুকে-কোণে থাকিলেও ছাৰক চিনি নোপোৱাৰ প্ৰশ্নই নুঠে। তেখেত জয়মতী কুঁৱৰী মহাবিদ্যালয়ৰ অসমীয়া বিভাগৰ মুৰব্বী হৈ অৱসৰ লোৱা আজি ১৪ বছৰেই হ’ল, এই বয়সতো অতুলনীয় কৰ্মস্পৃহাৰে, ছাৰে লিখি উলিয়াইছে সাতখনকৈ গ্ৰন্থ। সেয়ে অঞ্চলটোৰ লগতে জিলাখনৰো যিকোনো অনুষ্ঠানৰ চলিহা ছাৰ এগৰাকী নিৰ্ধাৰিত বিশিষ্ট অতিথি। তেখেতৰ ৬খন গ্ৰন্থ, অনাড়ম্বৰভাৱে ঘৰত আৰু ওচৰ-পাজৰৰ সৰু-সুৰা অনুষ্ঠানতেই উন্মোচন কৰা হ’ল। সেয়া সামাজিক মাধ্যমে ডেকা-বুঢ়া সকলোকে নিজৰ মায়াজালেৰে বেৰি পেলোৱাৰ আগৰ সময়ৰ কথা! প্ৰায় ৬

প্ৰকৃতিৰ বুকুত কি ৰহস্য লুকাই থাকে, কোনটো ঘটনাৰ আঁৰত কি উদ্দেশ্য আছে, সেয়া কোনেও নাজানে। তদুপৰি প্ৰাকৃতিক কিছুমান ঘটনা-পৰিঘটনাৰ ব্যাখ্যা কোনেও দিব নোৱাৰে। একবিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ কথা। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিয়ে ইতিমধ্যে ভাৰতবৰ্ষতো প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰ লাভ কৰাৰ সময়।হঠাৎ যেন শামুকীয়া গতিৰ পৃথিৱীখনৰ কাম-কাজবোৰে দুৰন্ত গতি লাভ কৰিলে। বিজয় মহন্ত নামৰ ত্ৰিশোৰ্ধ ডেকাজন তেতিয়াও বিয়া নামৰ জটিল যন্ত্ৰটোৰ মাজত সোমাই ককবকাই আছিল।কোনোবাই তাক তিৰোতাসেৰুৱা বুলি ক’লে তাৰ খং উঠিছিল যদিও সি একো প্ৰতবাদ কৰিব পৰা নাছিল। পত্নীৰ অত্যাচাৰত অতীষ্ঠ হৈয়ো সি

: বিয়া পাতি নিজকে ধ্বংস কৰিবলৈ গৈ আছ, ভাই। তই পুৰা মানুহটোকে সলনি কৰি দিব তোৰ ঘৈণীয়ে, নাকত ধৰি ঘূৰাব….কম ছলনাময়ী নে এই নাৰী জাতিটো!’ -সেয়া আছিল ৰুমমেট অৰূপৰ মাৰাঠী বন্ধু সাগৰলৈ সাৱধান বাণী। অৰূপৰ কথা শুনি মই চাৰে ছয় ফুট উচ্চতাৰ সদায় ‘জিম’লৈ যোৱা বিশালাকাৰৰ সাগৰক বিয়াৰ পিছত ঘৈণীয়েকে নাকত ধৰি ঘূৰোৱা ছবিখন কল্পনা কৰি সশব্দে হাঁহিলোঁ। : হ’লেও তোৰ সাহস মানিব লাগিব। আমি ভাই এতিয়াও মাহৰ পোন্ধৰ দিন মান পাছতেই আনৰ পৰা ধাৰ কৰিবলগীয়া হয়। মাহৰ শেষত এতিয়াও

বগাত সেউজীয়া আৰু কমলা ৰঙৰ সৰু সৰু বুটা বছা  কপাহী কাপোৰযোৰ পিন্ধি তেওঁ লাহে লাহে ধীৰে গতিৰে ঘৰখনৰ মুখ্য দুৱাৰখনৰ প্ৰায় সম্মুখত থকা তুলসীৰ ঢাপটোত  লহপহীয়া    তুলসী জোপাৰ গুৰিত এলোটা  পানী  ঢালিলে।   ৰূপৰে তৈয়াৰী   চিকচিকীয়া লোটাটো  সুদৃশ্য মাৰ্বলেৰে বনোৱা ঢাপটোৰ একোণত থৈ হাত দুখন  ওপৰলৈ নি   সুৰ্য্য   প্ৰণাম কৰিলে।  ওচৰলৈ   দৌৰি আহি   ” আইতা ”  বুলি মাতি তেওঁক  সাবট মাৰি ধৰা আদৰৰ নাতি ল’ৰাটোক আলফুলেৰে দুগালত চুমা যাচি তাৰ লগত ধীৰে ধীৰে  ঘৰৰ  ভিতৰত সোমাল।  খোৱা টেবুলত  একলগে ৰাতিপুৱাৰ 

ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীক চিনি নোপোৱা লোক এজনো নাই । ৰতনপুৰ গাঁওৰ বাবে গোলাপী এক সন্ত্ৰাস । গোলাপী নিৰ্ভীক , সাহসী আৰু স্পস্তবাদিতাৰ প্ৰতীক । গোলাপী বগী নহ’লেও সিমান কলীও নহয় । মাগুৰ বৰণীয়া গোলাপীয়ে কেনেবাকৈ ডেকা ল’ৰাৰ পোচাক পিন্ধিলে পাহুৱাল ডেকা বুলি যে নাভাৱিব সেইটো নুই কৰিব নোৱাৰি । সুগঢ়ী আটিল চেহেৰাৰ গোলাপীৰ মন পাবলৈ ৰতনপুৰ গাঁওৰ বহু ডেকা বলীয়া যদিও তাইৰ আগত মনৰ বতৰা দিবলৈ কোনো এজনৰে সাহসে নুকুলায় । ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীৰ অসংখ্য গুপ্ত নাম আছে । দন্দুৰী