ড° প্ৰসন্ন চলিহাক চিনি পাইনে? অৱশ্যে আপুনি যদি কাকত-আলোচনীৰ নিয়মীয়া পাঠক, অসমৰ চুকে-কোণে থাকিলেও ছাৰক চিনি নোপোৱাৰ প্ৰশ্নই নুঠে। তেখেত জয়মতী কুঁৱৰী মহাবিদ্যালয়ৰ অসমীয়া বিভাগৰ মুৰব্বী হৈ অৱসৰ লোৱা আজি ১৪ বছৰেই হ’ল, এই বয়সতো অতুলনীয় কৰ্মস্পৃহাৰে, ছাৰে লিখি উলিয়াইছে সাতখনকৈ গ্ৰন্থ। সেয়ে অঞ্চলটোৰ লগতে জিলাখনৰো যিকোনো অনুষ্ঠানৰ চলিহা ছাৰ এগৰাকী নিৰ্ধাৰিত বিশিষ্ট অতিথি। তেখেতৰ ৬খন গ্ৰন্থ, অনাড়ম্বৰভাৱে ঘৰত আৰু ওচৰ-পাজৰৰ সৰু-সুৰা অনুষ্ঠানতেই উন্মোচন কৰা হ’ল। সেয়া সামাজিক মাধ্যমে ডেকা-বুঢ়া সকলোকে নিজৰ মায়াজালেৰে বেৰি পেলোৱাৰ আগৰ সময়ৰ কথা! প্ৰায় ৬

প্ৰকৃতিৰ বুকুত কি ৰহস্য লুকাই থাকে, কোনটো ঘটনাৰ আঁৰত কি উদ্দেশ্য আছে, সেয়া কোনেও নাজানে। তদুপৰি প্ৰাকৃতিক কিছুমান ঘটনা-পৰিঘটনাৰ ব্যাখ্যা কোনেও দিব নোৱাৰে। একবিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ কথা। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিয়ে ইতিমধ্যে ভাৰতবৰ্ষতো প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰ লাভ কৰাৰ সময়।হঠাৎ যেন শামুকীয়া গতিৰ পৃথিৱীখনৰ কাম-কাজবোৰে দুৰন্ত গতি লাভ কৰিলে। বিজয় মহন্ত নামৰ ত্ৰিশোৰ্ধ ডেকাজন তেতিয়াও বিয়া নামৰ জটিল যন্ত্ৰটোৰ মাজত সোমাই ককবকাই আছিল।কোনোবাই তাক তিৰোতাসেৰুৱা বুলি ক’লে তাৰ খং উঠিছিল যদিও সি একো প্ৰতবাদ কৰিব পৰা নাছিল। পত্নীৰ অত্যাচাৰত অতীষ্ঠ হৈয়ো সি

: বিয়া পাতি নিজকে ধ্বংস কৰিবলৈ গৈ আছ, ভাই। তই পুৰা মানুহটোকে সলনি কৰি দিব তোৰ ঘৈণীয়ে, নাকত ধৰি ঘূৰাব….কম ছলনাময়ী নে এই নাৰী জাতিটো!’ -সেয়া আছিল ৰুমমেট অৰূপৰ মাৰাঠী বন্ধু সাগৰলৈ সাৱধান বাণী। অৰূপৰ কথা শুনি মই চাৰে ছয় ফুট উচ্চতাৰ সদায় ‘জিম’লৈ যোৱা বিশালাকাৰৰ সাগৰক বিয়াৰ পিছত ঘৈণীয়েকে নাকত ধৰি ঘূৰোৱা ছবিখন কল্পনা কৰি সশব্দে হাঁহিলোঁ। : হ’লেও তোৰ সাহস মানিব লাগিব। আমি ভাই এতিয়াও মাহৰ পোন্ধৰ দিন মান পাছতেই আনৰ পৰা ধাৰ কৰিবলগীয়া হয়। মাহৰ শেষত এতিয়াও

বগাত সেউজীয়া আৰু কমলা ৰঙৰ সৰু সৰু বুটা বছা  কপাহী কাপোৰযোৰ পিন্ধি তেওঁ লাহে লাহে ধীৰে গতিৰে ঘৰখনৰ মুখ্য দুৱাৰখনৰ প্ৰায় সম্মুখত থকা তুলসীৰ ঢাপটোত  লহপহীয়া    তুলসী জোপাৰ গুৰিত এলোটা  পানী  ঢালিলে।   ৰূপৰে তৈয়াৰী   চিকচিকীয়া লোটাটো  সুদৃশ্য মাৰ্বলেৰে বনোৱা ঢাপটোৰ একোণত থৈ হাত দুখন  ওপৰলৈ নি   সুৰ্য্য   প্ৰণাম কৰিলে।  ওচৰলৈ   দৌৰি আহি   ” আইতা ”  বুলি মাতি তেওঁক  সাবট মাৰি ধৰা আদৰৰ নাতি ল’ৰাটোক আলফুলেৰে দুগালত চুমা যাচি তাৰ লগত ধীৰে ধীৰে  ঘৰৰ  ভিতৰত সোমাল।  খোৱা টেবুলত  একলগে ৰাতিপুৱাৰ 

ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীক চিনি নোপোৱা লোক এজনো নাই । ৰতনপুৰ গাঁওৰ বাবে গোলাপী এক সন্ত্ৰাস । গোলাপী নিৰ্ভীক , সাহসী আৰু স্পস্তবাদিতাৰ প্ৰতীক । গোলাপী বগী নহ’লেও সিমান কলীও নহয় । মাগুৰ বৰণীয়া গোলাপীয়ে কেনেবাকৈ ডেকা ল’ৰাৰ পোচাক পিন্ধিলে পাহুৱাল ডেকা বুলি যে নাভাৱিব সেইটো নুই কৰিব নোৱাৰি । সুগঢ়ী আটিল চেহেৰাৰ গোলাপীৰ মন পাবলৈ ৰতনপুৰ গাঁওৰ বহু ডেকা বলীয়া যদিও তাইৰ আগত মনৰ বতৰা দিবলৈ কোনো এজনৰে সাহসে নুকুলায় । ৰতনপুৰ গাঁওত গোলাপীৰ অসংখ্য গুপ্ত নাম আছে । দন্দুৰী

“আজি দেখোন শুই উঠিয়ে গীটাৰখনত ধৰিলে, ভোকবোৰ কʼলৈ গ’ল আজি? আনকালেচোন এইখিনি সময়ত চাহ-জলপান বিচাৰি চিঞৰ-বাখৰ আৰম্ভ কৰে।” গীতিৰ কথাত মই অলপো আচৰিত নহ’লোঁ। খোৱাত মোৰ চখটো অলপ বেছি। তাতে যদি দেওবাৰ হয়, ভোকটোৱে অনবৰতে লম্ভি থাকে। পিচে আজিৰ কথাটো অলপ বেলেগ। আজি প্ৰগ্ৰেম আছে। মানে এঠাইত অনুষ্ঠান এটাত গীটাৰ বজাবলৈ যাম। বিছনা এৰাৰ পাছত নিত্য কৰ্ম সামৰি পোনেই আহি ডাইনিং টেবুলৰ কাষ চাপিলোঁ‌। খোৱাৰ কথা এবাৰো নকৈ গীটাৰখন টিউন কৰি থকা দেখি গীতিয়ে হাঁহি হাঁহি কোৱা কথাষাৰত প্ৰশ্ৰয় মিহলি

বাহিৰত দোপালপিটা বৰষুণ। বিজুলী ঢেৰেকনিৰে বুকু কঁপাই তোলা ভয়ানক শব্দ। চিদানন্দ বৰাই পত্নীয়ে দিয়া মাছৰ জ্বলাৰ আঞ্জাকণেৰে ভাতকেইটা খাই পত্নীক লেপৰ তলৰপৰাই চিঞৰিছে—– “হেৰা! থোৱা….বতৰ বৰ বেয়া। বাচন কাইলৈ ধুলেও হ’ব। সোনকালে বিচনালৈ আহা।” পিছে শ্ৰীমতীয়ে কথা শুনিলেহে! পাকঘৰত খুটুং-খাটাং শব্দ হৈয়েই থাকিল। কাৰেণ্ট নাই। ইনভাৰ্টাৰটো আছে বাবে যেনিবা বৰানীয়ে আজিকালি খোৱা বাচনবোৰ ভিতৰৰ বেচিনতে ধুই পেলায়। চিদানন্দ বৰাই লেপৰ তললৈ মোবাইলটো সুমুৱাই লৈ চিৰিয়েল এখন চোৱাত ব্যস্ত হ’ল। দূৰদৰ্শনৰ হিন্দী চিৰিয়েল ভাল পোৱা পুৰুষৰ ভিতৰত এইজনাও এজন, মানে এক

পূৰ্বৰাত্ৰিৰ সুৰাৰ ৰাগী একেবাৰে নাইকিয়া হৈ যোৱা নাই। চকু সামান্য উখহি আছে। কুহুমীয়া  পানীত গোলাপ জল মিহলাই কপাহৰ টুকুৰাৰে লাহে লাহে সামান্য হেঁচা দি চকুৰ তল মালিচ কৰিছোঁ। এনেয়ে আঠ বজাত সাৰ পোৱাই নহয়। পিছে আজি কথাটো অলপ বেলেগ । গুৰুত্বপূৰ্ণ অফিচ এটাৰ দায়িত্বশীল মুৰব্বীৰ লগতে সাহিত্য চৰ্চাৰ লগতো ওতোঃপ্ৰোতভাৱে জড়িত মই। সেই সুবাদতে কিছুমান সাহিত্যসেৱী লোকৰ যৌথ উদ্যোগত গঠিত হোৱা এটা সাহিত্যচৰ্চাৰ গোটে  সম্বৰ্দ্ধনা জনাবলৈ এখন সভা আয়োজন কৰিছে। গতিকে তালৈ যোৱাৰ বাবে অলপ ভাল প্ৰিপিয়াৰেশ্যনৰ দৰকাৰ। কেইজনেনো পাইছে