:অ’ আইতা? :হেঁ ৷ :ল’ৰাটো ক’ত ? :সৌটো ৷ :কি কৰিছে সি তাত? মহে খাই ডবৰা পাতিব পাই পিঠিত ৷ :অকল সেইবোৰেই কৰি থাকে ৷ কাচিন তেল ( কেৰাচিন তেল সানি দিবলৈ ক’বই নহয় ফুট গধূলিতে মোক ৷ মোৰ আৰু কাম নাই নহয় ! মহে খায়, চামচেলুকাই চেলেকে , সৌ আলষণীয়ে পাই, পাই থাকক ৷ নাজানো,মাছ কেইটা পালে ! ক’ৰ লোকৰ ভেন্দিবাৰীত সোমায়, গোহালিৰ কিনাৰত কোৰখন মাৰি বৰশীৰ টোপ গোটাই পিটাই লৈ ওলাই গৈছে আৰু ৷ মোৰ হেৰৌ, এটা বাল্টি

“তই কি ভাবি আছ৷ ঠাকুৰে ক’ব নেকি আমাক যাবলৈ?”-চুলি দীঘল ল’ৰাটোৱে চিগাৰেটৰ ধোঁৱাখিনি ওপৰলৈ উৰুৱাই তাৰ লগত বহি থকা শকত ল’ৰাটোক সুধিলে৷ “নাই একো নকয়৷ এইটো ফাৰ্ষ্ট ছিগনেল৷ ইয়াৰ পিছত আৰু এবাৰ আহিব ঠাকুৰ৷ তাৰ পাছত আৰু নাহে৷ কুংফুৱে ভুকি ভুকি যাবলৈ ক’ব৷” শকত ল’ৰাটোৱে পেটটোত হাতখন থৈ উত্তৰ দিলে৷ মুখৰ চিগাৰেটটো তাৰ কথাৰ লগে লগে কঁপি আছিল৷ “বাহ ! তই দেখোন ঠাকুৰৰ বহুত কথা গম পাৱ৷ কিন্তু কথাবোৰ আধা হৈ থাকিল নহয়৷ কিমান সময়ৰ পাছত আকৌ ঠাকুৰ আহিব জান

যোৱাবছৰ বৰুৱাহঁত মুম্বাইলৈ আহিছিল ফুৰিবলৈ ৷ দুদিনৰ কাৰণে৷ এদিন বাছত উঠি মুম্বাই দৰ্শনো কৰিলে ৷ গাইডজনে মেৰিন ড্ৰাইভৰ পৰা আৰম্ভ কৰি অমিতাভ-শ্বাহৰূখ খানৰ ঘৰো দেখুৱালে ৷ মুকেশ আম্বানীৰ ঘৰটো দেখি চকু থৰ হৈ ৰৈছিল আটাইৰে। শেষত শচীন তেণ্ডুলকাৰে পঢ়া স্কুলখনো দেখুৱালে ৷ “এইখন হ’ল শাৰদাশ্ৰম বিদ্যামন্দিৰৰ খেলপথাৰ..! তোমাৰ বয়সত এদিন তেণ্ডুলকাৰে এইখন পথাৰতে ক্ৰিকেট আৰম্ভ কৰিছিল..তাৰ পিছত শিৱাজী পাৰ্ক…তাৰ পিছত ৱানখেড়ে ষ্টেডিয়াম…আৰু লাহে লাহে গোটেই বিশ্বৰে ফিল্ড কঁপাইছিল তেওঁ….৷” – বৰুৱাই সাতবছৰীয়া পুতেক বুবুৰ মুখলৈ চালে। খেলপথাৰখন আগুৰি থকা ৱালখনৰ

ছোৱালীৰ স্কুলৰ প্ৰধান শিক্ষয়িত্ৰীগৰাকীয়ে ফোন কৰা বাবেহে কথাটো গম পালোঁ ৷ আজি সিহঁতৰ হৈ যোৱা বছৰেকীয়া পৰীক্ষাটোৰ বোলে ৰিজাল্ট দিব । অলপ অনুশোচনাও হ’ল মনত যে-মোৰ দৰে ইমান দায়িত্ববোধ নোহোৱা বাপেকো আছে যিয়ে এইখন দুনীয়াত নিজৰ ছোৱালীৰ পৰীক্ষা,নামভৰ্তি,ৰিজাল্টৰ দৰে কথাবোৰত সম্পূৰ্ণ উদাসীন। অৱশ্যে বেছি গুৰুত্ব দিবলগীয়া বয়সো হোৱা নাই তাইৰ,যদিহে মোৰ পঢ়া-শুনা আৰম্ভ কৰা বয়সৰ লগত তাইক তুলনা কৰোঁ।মই নিজে ছবছৰ বয়সতহে প্ৰথম স্কুললৈ গৈছিলোঁ৷ অকল মই বুলিয়েই নহয়, আমাৰ বয়সৰ প্ৰায়বোৰৰেই স্কুলীয়া শিক্ষা আৰম্ভ কৰাৰ বয়স ছয় বছৰ।আমিবোৰ “তুমি

এই যে বাসুটো,সঁচাকৈয়ে এক ৰহস্যময় প্ৰাণী৷ একোটাহঁত কথা সি সঁচাকৈয়ে কয় নে মিছাকৈয়ে কয় ভগৱানে জানে৷ কিছুসময়ৰ কাৰণে এক ৰহস্যময় পৰিস্থিতি সৃষ্টি কৰি মূৰটো গধুৰ কৰি থৈ গুচি যায়। অলপ দেৰিৰ আগতে বাসুৱে আহি মোক যিটো ঘটনা শুনাই থৈ গ’ল সেই ঘটনাটো আপোনালোকক ক’লে আপোনালোকৰ মাজৰ কোনোবাই হয়তো খন্তেকৰ বাবে কিবা বেবেৰিবাং চিন্তাৰ মাজত সোমাই পৰিব আৰু হয়তো কাৰোবাৰ মনৰ মাজত এটা প্ৰশ্নৰো উদয় হ’ব যে-আচলতে সঁচা কোন? মই নে বাসু?? কিন্তু মই এইটোও সম্পূৰ্ণভাৱে বিশ্বাস কৰোঁ যে বাসুৰ কথা

অঞ্চলটোৰ এজন লেখৰ মানুহ মাঘৰাম পাঠেক৷ পাঠেক বা পাঠক তেখেতৰ পৈত্ৰিক উপাধি নহয়,বৃত্তিগতহে৷ সৰবৰহী সামান্য পৰোপকাৰী মানুহ,নলগা জেঙত সাধাৰণতে নালাগে৷ স্কুলীয়া শিক্ষা সামান্য,কেবা শ্ৰেণীতো দৰক লাগিবলগীয়া হোৱাত আমনি লাগি আদখনীয়াকৈ শিক্ষা সাং কৰিলে৷ পুথি-পাজি ভালেমান পঢ়িছে,প্ৰসঙ্গক্ৰমে ৰজিতা খোৱাকৈ সুললিতভাৱে গাবও পাৰে৷ অঞ্চলৰ বহু অনুষ্ঠানৰ সভাপতি,ডাঙৰকৈ হোৱা নাম-প্ৰসঙ্গৰ মূল মানুহ মাঘৰাম৷ পৰিধি বহলাই কিঞ্চিত চিন্তা-চৰ্চা কৰিবপৰা সমনীয়া বা বয়সত ডাঙৰ কিছুৱে বিদ্ৰুপভৰা উপনাম এটাৰে তেওঁৰ কথা উল্লেখ কৰে-‘মাঘপণ্ডিত!’ পৰীক্ষাৰ নম্বৰ তালিকাত গধুৰ অঙ্কৰে নহয়,প্ৰকৃতাৰ্থত চোকা বিবেকানন্দ অঞ্চলটোৰ এজন ব্যতিক্ৰমী ডেকা৷ লগ-সমনীয়াই

“কাষৰ কোৱাৰ্টাৰত আজি কিবা আছে নেকি অ’,মাংসৰ আঞ্জাৰ গোন্ধটো বাৰে বাৰে আহি নাকত লাগিছেহি৷” দুপৰীয়াৰ ভাতকেইটা খাই বেচিনত হাতখন ধুই ধুই অভিলাষ বৰুৱাই চিত্ৰাংগদাৰ মুখলৈ চাই কথাকেইটা ক’লে ৷ “ছাৰ,সিহঁতৰ ঘৰৰ বাচ্চাটোৰ কিবা আছে চাগৈ, ৰাতিপুৱাৰ পৰাই মানুহ৷” “আচ্চা ছাৰ, বাইদেউ কেতিয়া উভতি আহিব বাৰু ?” ―লাহেকৈ সুধিলে তাই ৷ “বাইদেউ উভতি নাহিব যেনেই লাগিছে বুজিছ ৷ বায়েকৰ ঘৰলৈ গৈ মোক বনবাসত এৰি থৈ গ’ল ৷ মইহে গম পাওঁ মোৰ কি দুৰৱস্থা হৈছে৷ তইও বিয়া হ’লে তেনেকুৱাই কৰিবি৷” তাই খিক্

[বহুদিন হ’ল সাধু নিলিখা । আচলতে সাধুৱে বিচাৰি পোৱা নাছিলোঁ । কিন্তু অলপতে এগৰাকীয়ে ইনাই-বিনাই যেনেকৈহে সাধু এটা ক’লে মই লগালগ তাকে লিখিবলৈ ল’লোঁ । সাধুটো তেওঁ ক’ত শুনিছিল নাজানো । (নিজৰে আগৰ জনমৰ কথা হ’ব চাগে!)মাথোঁ সাধুটো সঁচা হেনো ৷ সাধুটো-তেজীমলাৰ সাধুটো; সকলোৱে পঢ়া সেই সাধুটো হেনো এনেকুৱাহে আছিল৷] তেজীমলাৰ নাম তেজীমলা নাছিল৷ তাই জোনালীহে৷ ঘৰৰ একমাত্ৰ সন্তান৷ হওঁতে সাধুত লিখাৰ দৰে বাপেক সদাগৰেই হয়,মাথোঁ এই সদাগৰৰ ঘৰৰ কাষৰ নদীখনৰ সিপাৰে থকা চহৰখনত গেলামালৰ দোকান এখন আছে ৷ আনফালে

(১) “টানিষ্কাৰ দিনপঞ্জী” টানিষ্কাই হোৱাটচাপৰ ৰেকৰ্ডিং অপচনত বুঢ়া আঙুলিৰে হেঁচি ধৰি পাৰ্থিৱক ফুচফুচাই ক’লে– -আই লাভ ইউ….শুই যোৱা জান ৷ -আই লাভ ইউ টু দেহা ….শুই যোৱা –সিফালৰ পৰা পাৰ্থিৱৰ মেচেজ আহিল৷ টানিষ্কাই সেউজীয়া ঘাঁহ-বন,নদীৰ পাৰ,পাহাৰ আদিত পাৰ্থিৱৰ স’তে নাচি থকা সপোন দেখি দেখি টোপনিত ঢলি পৰিল৷ কলেজ বন্ধ৷ ৰাতি দেৰিলৈকে পঢ়ি থকা বুলি ভবা টানিষ্কাৰ মাকে টানিষ্কাক ৰাতিপুৱা সোনকালে নজগালে আৰু তাই এঙামুৰি এটা দি এঘাৰ বজাতহে বিচনাৰ পৰা উঠিল৷ উঠিয়েই গাৰুৰ তলত থোৱা স্মাৰ্ট ফোনটো হাতত তুলি লৈ

(১)ওলট-পালট মিঃ দৰবধৰা আৰু মিচেছ দৰবধৰানি এদিন ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ গ’ল৷ মিঃ দৰবধৰাই গৈ পায়ে তেওঁৰ খুলশালিয়েও যে ডাক্তৰৰ ওচৰতে চিকিত্সা লৈ আছে, তাকে বুজাই থাকোঁতে ডাক্তৰে হঠাতে সুধিলে-“পত্নীৰ নামটো কি?” সেইসময়ত খুলশালিৰ ইতিবৃত্ত কোৱাত বিভোৰ হৈ থকা দৰবধৰাই পত্নীৰ নাম বুলি খুলশালিৰ নামটোকে কৈ দিলে ৷ মিচেছ দৰবধৰানিৰ উঠিল নহয় খংটো টিঙিচকৈ ৷ ডাক্তৰৰ ওচৰৰ পৰা যাবলৈ ওলাই হঠাতে মিচেছ দৰবধৰানিয়ে ডাক্তৰক ক’লে,“ছাৰ মোৰ স্বামীদেৱৰ নামটো সোধক আকৌ৷” ডাক্তৰে কিবা বুজি পোৱাৰ আগতেই তেওঁ আকৌ ক’লে, “দিগন্ত দৰবধৰা দেই, যাওঁ