ঘৰখন উৰুলীকৃত হৈ আছে চৌপাশে। যিফালে চকু যায় সেইফালেই হাত আৰু ভৰি আপোনা-আপুনি আগুৱাই যায়। নগ’লেও নহয়, ঘৰখনত আলহী হৈ পৰা ডাঙৰজনী নন্দেক সময়তহে আহিব পাৰিব, সৰুজনী কলেজত পঢ়ি আছে। হোষ্টেলত থাকে, তায়ো সময়মতেই আহিব বুলি কৈছে। আহিলেও তাইক মুনমীয়ে তেনেকৈ কামৰ ভাগ নিদিয়ে। জিৰণীয়া মৌহে, এইখন ঘৰতে ভালকৈ জিৰাই লওক বুলি ভাবিয়েই তাই সৰু নন্দেকক ইফালৰ কুটা এডাল সিফাল নকৰিলেও একো নকয়। যিমান পাৰে শাহুৱেকৰ লগত তায়ে কৰি থাকে।  এইকেইদিনটো কথাই নাই। দেওৰেকৰ বিয়া। নতুন বোৱাৰী এজনী আনিবলৈ যো-জা

খৰধৰকৈ বাছখনৰ বাওঁফালৰ চিট এটা দখল কৰিলোঁ । পুৱাৰ ভাগত সোঁফালৰ চিটবোৰত বহাৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰি । জুইৰ ওপৰত বহি থকাৰ দৰেহে লাগে। বাওঁফালৰ চিট এটা দখল কৰিবলৈকে ঘৰৰপৰা সদায় পোন্ধৰ মিনিট আগতেই ওলাওঁ । অৱশ্যে আৰু তিনিমাহৰ পিছত সোঁফালৰ চিটবোৰৰ ডিমাণ্ড বাঢ়ি যাব যিহেতু শীত অহাৰ যো-জা চলি আছে । চিটটো দখললৈ আনি পকেটৰ পৰা দূৰভাষ যন্ত্রবিধ উলিয়াই ল’লোঁ।হেডফোনটো কাণত লগাই গুলাম আলিৰ গজল লগাই গভীৰ প্ৰশান্তিত দুচকু মুদি দিলোঁ। পুৱাৰ এছাটি মৃদু বতাহে দেহ-মন চুই গ’ল।বাছখন গন্তব্যস্থানলৈ এৰিবলৈ

বিয়াৰ আগতে মালাই ঘৰত কাপোৰ ধুইছিল, ঘৰ-চোতাল সৰা-মোচা কৰিছিল আৰু কেতিয়াবা শাক-পাচলি ছিঙি আনিছিল। কিন্তু বিবিধ ব্যঞ্জন ৰান্ধি পোৱা নাছিল। মাকৰ অসুখ হ’লে মাত্ৰ মগুদাইল নেমুদি লগতে পাচলি দি  আৰু ভাত খৰিৰ জুইত যেনেতেনে ৰান্ধে। মাছ-মাংস ৰান্ধিয়েই পোৱা নাছিল তাই। এতিয়া বিয়াৰ পিছততো সেইটো নচলিব। ভাত-দাইল বাৰু যেনেতেনে ৰান্ধিব পাৰে। বাকীবোৰ একো নাজানে। মাছ ভাজিলে ভিতৰটো নিসিজাকৈ জ্বলি যায়। কোৱাৰ্টাৰলৈ অহাৰ কেইদিনমানৰ পিছতে তাইৰ গৃহস্থ চন্দনে হোষ্টেলৰ বন্ধু তিনিজন ভাত খাবলৈ মাতি থৈ আহিল। তাইক ক’লে মাছবোৰ কেঁচা তেলতে নাভাজিবা,

বেঞ্চখনত যেনতেন বহি আমি ছয় জনে আড্ডা চলাই থাকোঁতেই পাছফালৰ পৰা ভাহি আহিল আমাৰ সকলোৰে চিনাকি মাতটি….. “সোণহঁত বহিছনে ?” লগে লগে… -উ ঔ দদাই আহিল বুলি খৰখেদাকৈ বেঞ্চ খালী কৰি ইফালে সিফালে চেণ্ডেল ইত্যাদি পাৰি কাষৰীয়া স্থানসমূহ ল’লোগৈ। এই বহচোন বহ, তহঁতেই বহ বুলি দদাই বেঞ্চখনতে এমূৰে বহিল। এটাই মাত লগালে…. -কি দদাই বহুত দিন নাই; গা বেয়া হৈছিল নেকি?  স্বভাৱজাত ভংগীমাৰে দদায়ে ক’লে- -কিনো গা বেয়া হ’ব ঔ সোণ! এই কেইদিন অলপ গাঁৱতে লাগি আছো। এৰাব নোৱাৰা কাম

চুলিৰ কথা কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি।নামতহে নাওমান,কামত কিন্তু সাংঘাতিক।ডেকাক বুঢ়া নতুবা বুঢ়াক ডেকালৈ সলনি কৰি দিব পৰা ক্ষমতা আছে চুলিৰ।তদুপৰি কেতিয়াবা ই ঘৰে-পৰে,পৰিয়ালে- পৰিজনে কমবোৰ দুৰ্গতি-দুৰ্দশা কৰেনে? এতিয়া আমাৰ সৌ অমূল্য কাকতিলৈকে চাওকচোন।সৌ সিদিনালৈকে কেনে চিকচিকীয়া ফিটফিটীয়া হৈ আছিল মানুহজন।যোৱা সপ্তাহত তেখেতৰ মাক ঢুকুৱাত খবৰ ল’বলৈ গ’লোঁ।বৰতীয়া অৱস্থাত কাকতিক দেখিতো মই আচৰিত।মানুহজন আধা পকা চুলিয়ে-দাড়িয়ে ভোবোকাৰ হৈ চিনিবই নোৱৰা হৈ আছে।আকৌ এতিয়া চুলি-দাড়ি খুৰুৱাৰ পাছত ওলাওঁতে-সোমাওঁতে সদায় দেখা মানুহজনকো অচিনাকি,ক’ৰবাৰ কোনোবা যেনহে লাগিছে।সিদিনা আমাৰ ছোৱালীৰ বান্ধবী পৰী আহিছিল,লগতে তাইৰ মাক।মানুহ-গৰাকীক

আজি শনিবাৰ। উত্তৰাধুনিকতাবাদী যুগত যিদৰে মোৰ  মূল্য নাই সেইদৰে  লকডাউনৰ সময়ছোৱাত মোৰ মুৰ্গী ফাৰ্মৰ  কুকুৰা কেইটাৰো গ্ৰাহক নাই।  পিতায়ে ঠিকেই কয়, ” দৰিদ্ৰ মুকলি ফুৰিব গ’লেও  নল  গজালি সোমায়”। মুৰ্গী বেচি মাৰচিডিজ কিনাৰ বাসনা মোৰ নাই। সৰু সৰু সপোন। তথাপি লকডাউনে দি গ’ল আৰ্থিক মন্দাৱস্তাৰ বিষাক্ত  ইঞ্জেকছন । ইঞ্জেকছন আগতেও পাইছোঁ।  সহিছোঁ…..! জীৱনলৈ ধুমুহা বহুত আহিছে। “জনম জনম তোমাৰ হৈ ৰ’ম বুলি” ইস্তাহাৰ প্ৰকাশ কৰি,   হৃদয়ত আধাৰশিলা স্থাপন কৰা তাই এতিয়া কোনোবা  ধনৱন্তৰ বেবী!!  দুবছৰ আগত তাই এৰি গৈছে।