২০০৮ /২০০৯ চনৰ  কথা। তিনিআলিতে টিউশ্যন চেণ্টাৰ এটা খুলি প্ৰফেচনেল জীৱন এটা আৰম্ভ কৰিছোঁ। ল’ৰা-ছোৱালী কম। হ’ল বুলিয়েইতো কাৰোবাক মাতি আনিব নোৱাৰি। তথাপিও ল’ৰা-ছোৱালী দুটামান বাঢ়িলে ভাল লাগে। দুপইচা আহেও। তেনেতে এদিন এটা ল’ৰা আহিল। মই নেৰেশ্যন নে কি পঢ়ুৱাই আছোঁ৷ “ছাৰ, অকণমান ওলাই আহকচোন” বুলি ল’ৰাটোৱে মাত দিলে। ল’ৰাটোৰ কাণত দুপাট কাণফুলি আৰু ওপৰৰ ওঁঠটো ৰূপালী গজাল এটাৰে ফুটাই থোৱা। প্ৰথম দৰ্শনতে বুজি পালোঁ ইয়াৰ পঢ়াত মন নাই। আছে যদিও ই অগতানুগতিক জীৱ। ধৰি লওক অল-ইণ্ডিয়াত চাৰি পিচ আহিছিল,

ৰীতা আৰু গীতা বৰ প্ৰিয় বান্ধৱী। দুয়োৰে বিয়া একেদিনাই হৈছিল। বহুদিনৰ মূৰত পাৰ্টী এটাত দুয়ো লগ পালে নিজৰ নিজৰ গিৰীয়েকৰ সৈতে। দুয়ো কথা পতাত ব্যস্ত হ’ল।  ৰীতা : ঐ , মেৰিজ এনিভাৰচেৰি কেনে গ’ল?  গীতা : নক’বি আৰু। ভয়ংকৰ বেয়া। দিনত এওঁ অফিচলৈ গ’ল। গধুলিলৈ ৰৈ আছিলোঁ তেওঁৰ পৰা ৰোমাণ্টিক চাৰপ্ৰাইজ পাবলৈ। ৰাতি দেৰিকৈ আহিল। পাকঘৰলৈ গ’ল, ভাত উলিয়াই খালে আৰু শুই গ’ল। তোৰ কেনে গ’ল ?  ৰীতা : অ’ মাই গড , জীৱনত এনে চাৰপ্ৰাইজ পাম বুলি ভবাই নাছিলোঁ।

: খুড়া, কলমটো অকণমান দিব নেকি, ফৰ্মখন ফিল্আপ কৰি লওঁ৷ : ইমান ফিট-ফাট হৈ আহিছা, কলম এটা নিজে লৈ আহিব নোৱাৰা? : নহয় মানে, মোৰটো নিলে এইমাত্ৰ কোনোবা এজনে৷ : থোৱা থোৱা, তোমালোক ডেকা ল’ৰাবোৰ মুঠেও চিঞ্চিয়াৰ নোহোৱা…খালি এক্সকিউজ…ইত্যাদি…ইত্যাদি! : নহয় মানে…! : কি নহয়? : নহয়…মানে…ছ’ৰি…খুড়া…! : কি ছ’ৰি! কেৱল এই ছ’ৰি শব্দটো শিকিবা আৰু সকলোতে ব্যৱহাৰ কৰি থাকিবা! : নহয় মানে, নেক্সট টাইম কলম লৈ…! : জীৱনত কিমানবাৰ কৈছা এনেকৈ নেক্সট টাইম, হিচাপ আছেনে? : নহয় মানে…! :

কিছু কালৰ আগৰ পৰা যমৰাজৰ মহটোৰ অৱস্থা কাতিমহীয়া এৰালৰ গৰুৰ দৰে পিঠিৰ হাড় গণিব পৰা হৈছেগৈ! নহ’বইনো কিয়, আগতে তাৰ কাম আছিল কেৱল দেৱলোকৰ মেল-মিটিংবোৰলৈ যমৰাজক অনা-নিয়া কৰা। পৃথিৱীৰ পৰা আত্মা অনা কামবোৰ যামদূতবোৰেই কৰিছিল। পিচে যেতিয়াৰে পৰা টকা দহটাৰ বাবেও মানুহে মানুহ হত্যা কৰা হ’ল তেতিয়াৰে পৰা পৰ্যাপ্ত যমদূতৰ অভাৱত যমৰাজেও আত্মা অনা- নিয়া কৰিবলৈ পৃথিৱীলৈ টাকুৰী বাব লগা অৱস্থা আহি পৰিল। লগতে পৃথিৱীৰ মানুহৰ চয়তানি বুদ্ধিত বহুতো যমদূতৰে কিনা-বেচা হৈ গ’ল। যমৰাজে কিবা এটা চক্ৰান্তৰ উমান পাই আছিল।

“হঠাৎ বৰুৱাৰ হ’ল কি?”  মানুহজনৰ এই পৰিবৰ্তন বৰুৱানীৰ চকুতহে ধৰা দিলে৷ দিবই দিয়কচোন৷ নিশা আঠমান বজাৰ পৰা দহমান বজালৈকে, এই দুঘণ্টাৰ ভিতৰত বৰুৱাই কেতিয়াবা বাতৰি বা কেতিয়াবা ‘টক শ্ব’ চোৱাৰ বাবে টেলিভিছনৰ সন্মুখত বহিব খোজে, কেতিয়াবা বহেও৷ কিন্তু একেই সময়তে বৰুৱানীকো ধাৰাবাহিক চাবলৈ টিভিটোৰ প্ৰয়োজন হয়৷ ইয়াকে লৈ মাজে-সময়ে দুয়োৰে খুঁত-খাট নলগাও নহয়৷ তথাপি তাৰ মাজতেই দুয়ো বুজাবুজি কৰি চলি আছে৷ বুজাবুজি মানে আৰু কি? বৰুৱাই বাতৰি আৰু ‘টক শ্ব’ চোৱাৰ সময় প্ৰায়েই নিশালৈ ঠেলিব লগা হয়৷ বৰুৱাৰ যে বাতৰি

গভীৰ নিদ্ৰাত থকাৰ পিছত আচম্বিতে ভূইকঁপৰ জোকাৰণি খালে যেনেকুৱা অৱস্থা হয়, এক বিকট যান্ত্ৰিক শব্দত মোৰ আৰু মই কাম কৰা পশু চিকিৎসালয়খনৰ আন কৰ্মচাৰীবৃন্দৰো সেই একে অৱস্থাই হ’ল। সৰুতে ভয় খালে মায়ে থু-থুৱাই দিছিল, আজিও তাকে কৰিলোঁ। চাৰিওফালে চালোঁ। বাকী দুই এজনেও তেনে নকৰা নহয়। : হয়, হয়। চাৰ, সেইজনেই হয়।  ডেকাই বাহিৰৰ পিনে চাই মুখত এক বিৰক্তিভৰা অভিব্যক্তিৰে চালে। : সেইজনেই মানে? কোনজননো? আচৰিত হৈ সুধিলোঁ।  : কিয় সেই যে ৰজাৰ পুতেকজন, ৰাজকুমাৰ। মিচিকিয়া হাঁহি এটা বিৰিঙাই ডেকাই লাহেকৈ ক’লে।  হয়,

কইলতা আৰু কইলতানীৰ প্ৰতিটো কথাতে এখন অদৃশ্য যুঁজৰ সূচনা লাগে। উদ্দেশ্য মাথোঁ এটাই। নিজকে আনটোতকৈ শ্রেষ্ঠ প্ৰতিপন্ন কৰা। যোৱা সপ্তাহত কইলতাৰ কলেজীয়া বন্ধু দুজন সপত্নীক লৈ ফুৰিবলৈ আহিছিল। তিনিওটা যোৰাৰ মাজত ভাল আদ্দা  জমি উঠিল। হাঁহি-ধেমালিৰ মাজতে কইলতাই এপাকত ক’লে, : Wife means “without information fighting everytime.” খিলখিলাই হাঁহিৰ জোৱাৰ আহিল পুৰুষকেইজনৰ ওঁঠত।আলহী পত্নীদুগৰাকী নিশ্চুপ হৈ শুনি থকাৰ বিপৰীতে খুব গহীন ভাৱত কইলতাতকৈও নিখুঁত উচ্চাৰণেৰে কইলতানীয়ে  কৈ উঠিল, : No…actually it means “with idiot forever”. এইবাৰ পুৰুষ পাৰ্টি থতমত খাই

হাস্পাতালৰ ৱাৰ্ডত ভৰ্তি হৈ থকা ৰােগীকেইজনক পুৱা এবাৰ চাই যোৱাটো নিয়ম। প্রচলিত ভাষাত ৰাউণ্ড দিয়া। সেই কামফেৰাকে কৰি যাওঁ বুলি গাড়ীখনৰ পৰা নামি হাস্পাতালৰ বাৰাণ্ডাখনত ভৰি দিব খােজোতেই কাণত পৰিলহি হিন্দী গান এটাৰ এশাৰী – “তুনে প্যাৰ কিছি ছে কিয়া হে’। দেখিলােঁ বাৰাণ্ডাত পাৰি থোৱা দীঘল লােহাৰ বেঞ্চ এখনত বহি বিশ-বাইশ বছৰীয়া ল’ৰা এটা মােবাইলত গান শুনাত ব্যস্ত। কাষেৰে কোন আহিছে বা পাৰ হৈ গৈছে তেনেবিধৰ বেমতলবৰ কথালৈ ভ্ৰূক্ষেপ কৰিবলৈ তাৰ ওচৰত সময় নাই যেন লাগিল। আঠ বাজিছেহে। ৰােগীৰ পৰিয়ালৰ

গুৱাহাটীৰ জু-ৰ’ডত ভাড়াঘৰ এটা লৈছিলোঁ৷ কৰ্মস্থলীলৈ যাবলৈ মটৰেৰে ১৫মিনিট সময়ৰ দূৰত্ব৷ ৰাতিপুৱা ওলাই যাওঁ, গধূলি আহি সোমাওঁ৷ কাপোৰবিলাক তেনেকেই জমা হৈ যায় দিনকদিনে৷ প্ৰথম কথাটো হ’ল ধুবলৈ সময় নাপাওঁ আৰু দ্বিতীয়টো হ’ল মোৰ এলেহুৱা স্বভাৱটো৷ কাপোৰ খচি খচি ধুবলৈ বহাটো মোৰ কাৰণে পৰ্বত খহোৱাতকৈ কোনো গুণে কম কষ্টৰ কাম নাছিল৷ কেতিয়াবা কাপোৰ তেনেদৰেই জমা হৈ থাকি যায়৷ এসপ্তাহ, দুসপ্তাহ, তিনিসপ্তাহ……এইদৰেই৷ কেতিয়াবা চাৰ্ট-পেণ্টকেইটাই বিদ্ৰোহ ঘোষণা কৰি ৰূমটোত গোন্ধ বিয়পাই দিয়ে৷ বিদ্ৰোহ দমন কৰিবলৈ তেতিয়া কাপোৰকেইটাক বিসৰ্জন দিয়াৰ বাহিৰে আন উপায় নাথাকেগৈ৷

: ঐ পুতুক’ণ আজি স্কুল নাযাৱ নেকি হে? : গৈ আছোঁ ৰ’ । গাইজনী পথাৰত এৰাল দি আহোঁ।  : নাপাহৰিবি , আজি কিন্তু তোৰ পাল।  ব্ৰেক নোহোৱা চাইকেলখন চকুৰ আগেদিয়েই দুৰন্ত গতিত দৌৰাই নিয়া নবীনলৈ পোন্দোৱাকৈ চাই , পুতুক’ণ গাইজনী খেদি খেদি পথাৰ অভিমুখে ৰাওনা হ’ল। জগতৰ সমস্ত খং সেই মুহূৰ্তত তাৰ মূৰটোতে থুপ খাই , মগজুটো যেন ঘোলা কৰি পেলালে। চাল্লা… বেটাহঁতে কলৰ সোৱাদ ল’ব আৰু বাকলিটো তালৈ দলিয়াব। শ্রেণীৰ ভিতৰতে ঘিটিৰা-মিটিৰা হ’ল বুলিয়েই সদায় সদায় সেই পালোৱানহেন ল’ৰাকেইটাৰ