সিদিনা বহু বছৰৰ পিছত তপনক লগ পাই গ’লোঁ‌। তপন শৈশৱৰ বন্ধু। পঞ্চম মান পাওঁতেই তাৰ সৈতে এৰা এৰি হৈছিলোঁ‌। লগ পাই খুব কথা পাতিলোঁ‌ তাৰ সৈতে।  কথাই কথাই তপনক মই ক’লোঁ‌- : বুইছ তপন। এতিয়া ভাবিলে বেয়াই লাগে। মই আচলতে আই. এ. এছ বিষয়াই  হ’ব লাগিছিল। অলপতেহে আই.এ.এছ. নাপালোঁ মই। সি আচৰিত হৈ ক’লে- : এস হয় নেকি! মই নাজানিছিলোঁ। কি হ’ল ক’চোন ক।ভাইভাত ৰৈ গ’লি! মই ক’লোঁ‌- নহয় অ’, চব ৰীতাৰ কাৰণে হ’ল। তাই মেইন কালপ্ৰিত। তপনে তাৰ মিহি

: অৰ্ডাৰ.. অৰ্ডাৰ… ইমান সৰু কথা এটাক লৈ ডিভ’ৰ্চ পিটিচন ফাইল কৰি ন্যায়ালয়ৰ বহুমূলীয়া সময় নষ্ট কৰাৰ বাবে শ্ৰীযুত শইকীয়াক শাস্তি প্ৰদান কৰা হয় যে অহা ছমাহলৈ তেওঁ পাকঘৰৰ সকলো কাম কৰিব আৰু অহা দুবছৰলৈ তেওঁক কঁঠাল গুটি খাবলৈ দিয়া নহ’ব। আৰু ইয়াৰ লগতে শইকীয়াৰ ডিভ’ৰ্চ পিটিচন অমান্য ঘোষণা কৰা হ’ল। ভৱিষ্যতে এনেদৰে ক’ৰ্টৰ বহুমূলীয়া সময় নষ্ট কৰিলে শইকীয়াৰ জেইল হোৱাটো নিশ্চিত। শইকীয়াৰ বিৰুদ্ধে দিয়া ক’ৰ্টৰ ৰায়দান শুনি শ্ৰীমতী শইকীয়াকে ধৰি ক’ৰ্টত উপস্থিত সকলোৱে হাত চাপৰি বজাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। সকলোৱে

বাপা আতা আমাৰ মাৰ সৰু আতাহঁতৰ সৰুটো পুতেক, অৰ্থাৎ মাৰ খুঁড়াক। তেওঁ আভ্যন্তৰীণ জল পৰিবহন বিভাগত চাকৰি কৰিছিল, এতিয়া ৰিটায়াৰ্ড হ’ল। সৰুৰেপৰাই বাপা আতাৰ সান্নিধ্য পোৱা মই আজিলৈকে জীৱনত যিমানবোৰ জমনি প্ৰকৃতিৰ মানুহ লগ পাইছোঁ সেইসকলৰ ভিতৰত বাপা আতাক এক নম্বৰ আসনত থʼম। মানুহজনে টিলিকতে এনেকুৱা কিছুমান ধেমেলীয়া কথা কৈ দিয়ে, এনেকুৱা কিছুমান কমেডি কৰে যিবোৰ এনেই মনত পৰিলেও হাঁহি হাঁহি মৰিব লাগে। বাপা আতা চাকৰি কৰি থকা কালৰে ঘটনা এয়া। তেওঁৰ চাকৰি তেতিয়া শুৱালকুছিত। এদিন বাপা আতাৰ বিৰাট ইচ্ছা

স্নেপ : ১ মোৰ সম্বন্ধীয়া মামা এজনৰ ঘৰৰ ওচৰৰ এজন  ভকত। বৰ বেছি বয়স নহ’লেও ৪০ ৰ উৰ্দ্ধত। তেওঁ  খুব নীতি নিয়মত থাকে, যাৰে-তাৰে হাতে তেওঁৰ নচলে (কিবা ধুতি সন্থাৰ বিষয় বাবতো আছে চাগৈ)। মামাজনৰ ঘৰলৈ কিবা সকাম বা নামলৈ মাতিলে তেওঁ মামীহঁতৰ বা মাহীহঁতৰ হাতে চাহ-খাবলৈ টান পায়। কয় আপোনালোকৰ হাতে মোৰ হ’লে নচলিব, আইতাই দিলেহে চলিব। উক্ত ঘটনাৰ পুনৰাবৃত্তি কেইবাবাৰো হৈছে যাৰ প্ৰত্যক্ষ সাক্ষী মই বা সকাম নিকামত গোট খোৱা বহুজন।   দুৰ্গা পূজাৰ বতৰ …. মহাষ্টমীৰ আবেলি।মই আৰু

টিভিত ক্ৰিকেট খেল আৰম্ভ হ’লে আমাৰ ঘৰৰ চেহেৰাই সলনি হৈ যায়। সেয়া লাগিলে এদিনিয়াই হওঁক বা টুৱেণ্টি-টুৱেণ্টিয়েই হওঁক! টেষ্ট চিৰিজ হ’লেও একেই গুৰুত্ব পায়। ইণ্ডিয়াৰ খেল থাকিলেটো কথাই নাই! খেল চলি থকা সময়খিনিত আমাৰ ঘৰত ইমান টেনশ্যন চলি থাকে যে মিৰজুমলাৰ ভাৰত আক্ৰমণ চলি থাকোঁতেও কিজানি সেই সময়ৰ ৰাইজৰ ইমান টেনশ্যন হোৱা নাছিল।  ইণ্ডিয়াৰ কোনোবা আউত হ’লেটো আমাৰ কেইটাইও টেনশ্যনতে ইপুৰীৰ পৰা সিপুৰীলৈ আউত হৈ যাব যেন লাগে! আউত হোৱাজনৰ বেটিঙৰ এনালাইছিচ কৰি কৰি তাৰ হাড়-জকা চব উলিয়াই দিয়ে। পাৰিলে

(১) এওঁ লচপচকৈ আমাৰ ক্লাছ ফাইভত পঢ়ি থকা ডাঙৰ ছোৱালীজনীক অসমীয়া পঢ়াবলৈ গৈছে। নৰক শব্দটো বুজাবলৈ গৈ তিনিবাৰ মান আকাশ পাতাল ফুৰি আহিল। ছোৱালীয়ে কি বুজিলে নাজানো, মুঠতে নৰক মই মাটিৰ তলত থাকে বুলি বুজিলোঁ। ইয়াৰ পাছত ধাত্ৰীবিদ্যা শব্দটো বুজাবলৈ গৈ মুখখন মেলি মোলৈ চাই চিঞৰি আছে। এইবাৰ পঢ়িছে- কিম্ব…বদন্তী, মানে কিম্বদন্তি। ছোৱালীহঁতে অসমীয়া ভালকৈ পঢ়িব নোৱাৰে বুলি মোক দেশৰ মানে লাজ দিয়ে। বাপেকেই এনেকৈ পঢ়িলে ছোৱালীয়ে ক’ৰপৰা ভালকৈ পঢ়িব? সেইকাৰণে তাই সৰুতে পঢ়িছিল- কালিবৰ্ষতে ‘শ’  মানে তালব্য ‘শ’। আজিকালি

ভাদুৰিজী আৰু বচনজী এমাহৰ বাবে লণ্ডনৰ পৰা ফুৰি আহি নিজ বাসগৃহত প্ৰৱেশ কৰিছেহি। গৃহত প্ৰৱেশ কৰিয়েই ভাদুৰীজীৰ চকুহাল একে লৰে গৈ কপালত উঠি বহিল।  ভাদুৰি :  হাই বিধি! কি ঔ এইশ( মানে ঐশ্বৰ্য্যা)! কিচ্ছেনটোযে মোৰ ইম্মান লেততেৰা কৰি থৈছা? আৰু এইটো বেদৰুমৰ হালনে মোৰ? এনেকৈ তুমি  মোৰ ঘৰটো ৰাখিছা! মই নহ’লে মানে সকলো শেষ দেখোন, হাঁ? এইশ : না না। মাম্মাজী এয়া বিলকুল গলত..। মই আপুনি থৈ যোৱা ৰেচন পাতি একো খাই বৈ শেষ কৰা নাই! বিলিভ মি মাম্মাজী। চাওক,

“হাই”… মেচেঞ্জাৰৰ সংকেটত ফোনটোলৈ চাওঁতে দেখিলোঁ কোনোবা এজনৰ হাই। কোননো চাওচোন বুলি খুলি চালোঁ মেচেজটো। লগালগ “কি ক্ৰীছা”। ধেই এই গেলা গৰমত পোৱালীহঁতৰ আল মাৰোঁতেই কেতিয়া ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতি হয় গমেই নাপাওঁ, এইজনৰ আকৌ “কি ক্ৰীছা”। শুই আছোঁ বোপাই, আৰুনো কি কাম মোৰ। মুখতে ভোৰভোৰাই আলুপৰঠাত তেল দি থাকিলোঁ। আজি আকৌ ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰাদি পতিদেৱতাৰ আলুপৰঠা খোৱাৰ মন। গৰমত মন নাথাকিলেও বনাইছোঁ আৰু। সপ্তাহটো নাথাকেই মানুহটো ঘৰত। আঙুলি চেলেকি আলুপৰঠা পোৱালিয়ে, ছোৱালীয়ে, বাপেকে খাই শেষ কৰে মানে ডাইনিং হললৈ

জেতুকী বুঢ়ীয়ে এইবাৰ নামঘৰলৈ নাযায় বুলিয়েই সিদ্ধান্ত ল’লে। লগৰীয়া বান্ধৱীকেইজনীকো মাতি আনি সকলো কথা ভালদৰে বুজাই দিলে যেতিয়াৰে পৰা ফেচবুকডাল খুলি লৈছে তেতিয়াৰে পৰা তেওঁলোকৰ জীৱনলৈ অলপ সুখ, আনন্দ আহিছে। নহ’লে আজি ইমান দিনে নামঘৰলৈ গৈনো কিটো পালে। নামঘৰ মচি মচি জেতুকীৰ কঁকাল পৰিল, মাহ-প্ৰসাদ ধুই ধুই কঁকালৰ বিষ।  বাকীকেইজনীৰো একে অৱস্থা। কিনো সুখ দিলে ভগৱন্ত প্ৰভুৱে। ঘৰতে পৰ হোৱাদি হ’ল। নাতি-পুতি বোৱাৰীহঁতে মানুহ বুলিয়েই গণ্য নকৰে বুলি গোটেইকেইজনী বুঢ়ীৰে মাত থোকা-থুকি হ’ল। সেয়ে গোটেইকেইজনী বুঢ়ীয়ে জেতুকী বুঢ়ীৰ চোতালতে সুন্দৰকৈ

ফাইনেলী ফাইনেলী আই ৱিল বি ডিয়াৰ! অহ্ মাই ডক্স (মোহনৰ ভাষাৰে) বুকুখন কিবা ফাটি যাওঁ, ফাটি যাওঁ কৰিছে। যদি মই শুনা কথাটো সঁচা তেন্তে প্ৰথমতেই কিন্তু নিজৰ এটা ভাল কেমেৰা বা কোনোবা এজন কেমেৰা থকা মানুহ হ’লেও হ’ব। আৰেহ, কেমেৰা থকা হ’লেই নহ’ব, ভাল ফটোও তুলিব জানিব লাগিব। দেখাকদেখি, পইচা থাকিল বুলিয়ে চুঙা কেমেৰা এটা ডিঙিত আঁৰি ফুৰিলেই নহ’বতো। থোপোকা আলুগুটি সদৃশ মুখখন কলডিলটোৰ নিচিনা কৰিব পাৰিব লাগিব। চেনী বৈয়ামৰটোৰ নিচিনা চেহেৰাকণ চানচিল্ক শ্বেম্পুবটলটোৰ নিচিনা কৰিব পাৰিব লাগিব। তেহে বুলিম